Έτσι μπήκα για πρώτη φορά στου "Βαλεντίνου"...
Από αυτή τη μέρα γίναμε φίλοι με τον Μάκη. Α.Ε.Κ.τζής ήμουν ήδη, δεν έγινα στον "Βαλεντίνο" αλλά εκεί βρήκα το στέκι των Α.Ε.Κ.τζίδων, δηλαδή εκεί, κάθε Σαββατοκύριακο αλλά και άλλες βραδιές, γνώριζα κόσμο, έβλεπα χαμόγελα, έβρισκα πάντα ένα περιβάλλον που μου έμοιαζε οικείο, οικογενειακό. Μαζί τους, γεύτηκα τις πίκρες για την ομάδα μας –που ήταν αρκετές - όμως ποτέ δεν την αφήσαμε και ποτέ δεν μας άφησε. Γι αυτό εξ άλλου είμαστε Α.Ε.Κ!
Πήγαινα συχνά στο "Βαλεντίνο", για καφέ και για να δω ποδόσφαιρο. Εκεί γνώριζα τους περισσότερους Αεκτζήδες, αλλά και άλλους πολλούς, έμαθα τα πάντα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, γνώριζα τα παιδιά του Μάκη, τον Ηλία και την Μαρία.
Κάποτε, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας την μέση μου, με ανάγκασε να «χάσω» για πολύ μεγάλο διάστημα το "Βαλεντίνο" και τον κόσμο του, όμως... δεν έχασα τον Μάκη! Τους τελευταίους δυο μήνες της μεγάλης σε διάρκεια αποθεραπείας μου, ο Μάκης, με πήγαινε και με έφερνε Σταυρό - Βαθύ με το αυτοκίνητο του, τέσσερις φορές την εβδομάδα για φυσιοθεραπείες, ενώ η Κική πάντα έβρισκε χρόνο για να περάσει από το σπίτι πρόθυμη για οποιαδήποτε βοήθεια...
Ήταν πέρσι το φθινόπωρο, όταν ξαφνικά είδα το ρολό του "Βαλεντίνο" κατεβασμένο! Κατάλαβα και δεν χρειάστηκε να ρωτήσω... Το "Βαλεντίνο" είχε κλείσει για πάντα!...
Βρίσκω το Μάκη να ποτίζει τα λουλούδια του.
- Έλα να σου δείξω την Βαλέρια, μου λέει και ανοίγει την πόρτα του μαγαζιού. Ο χώρος αλλαγμένος. Η φωτογραφία της Βαλέριας φωτίζει το κλειστό και με λιγοστό φωτισμό περιβάλλον. Ένας μικρόκοσμος απομονωμένος πια από τα έξω. Όπου γυρνάς το βλέμμα σου σε κατακλύζουν αναμνήσεις. Ένα μέρος γεμάτο αναμνήσεις! Μια παλιά ραπτομηχανή, χρόνια πλέον στη σιωπή μαρτυρά το μεράκι και τη δουλειά μιας γενιάς Ανδριανάτων. Στο μπαρ δυο σημαίες της Α.Ε.Κ. θυμίζουν τις αξέχαστες ποδοσφαιρικές βραδιές!
- Πάμε έξω Μάκη, δεν αντέχω άλλο, του λέω
Ο Μάκης κατάλαβε τη συγκίνησή μου.
- Πάμε μωρέ στην Μαρία να πιούμε καφέ.
Καθόμαστε απέναντι, σε ένα από τα μικρά στρογγυλά τραπεζάκια στο "Λωτό".
- Όλα το ωραία έχουν ένα τέλος Άρη μου, μου είπε ο Μάκης.
Εγώ βρισκόμουν χαμένος στις μπερδεμένες σκέψεις μου. Χαρούμενος από τη μια που βρισκόμουν πάλι με τον φίλο μου τον Μάκη αλλά και ταξιδεύοντας μελαγχολικά 14 χρόνια πίσω στο χρόνο. Πίναμε το καφέ μας στην ωραία βεράντα στο "Λωτό", και βλέποντας τη θάλασσα προς τις Φρίκες ταξιδέψαμε με τις σκέψεις μας πίσω στο παρελθόν.
- ...και έτσι που λες Άρη, με την Κική στην Αθήνα το χειμώνα.
-Και παππούς και γιαγιά.
- Ααααααα είναι υπέροχα φίλε! Η Βαλέρια μας έχει αλλάξει την ζωή. Άλλο πράγμα σου λέω. Μόνο όταν φθάσεις και εσύ σ’ αυτή τη φάση θα με καταλάβεις.
- Ξέρω εγώ Μάκη, σαν να φοβάμαι τα γεράματα. Ήδη νοιώθω άσχημα που έχω κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια!
- Άρη, θέλουμε δε θέλουμε τα χρόνια περνάνε! Το ξέρεις ότι έχω τραγουδήσει σε τρεις γενιές? Σκέψου, όταν άρχισα να τραγουδάω, η Ερασμία, η Έλη του Δέτσιμα και άλλες, ήταν κοπέλες! Εεεεε και να τις έβλεπες στα νιάτα τους. Καλλονές! Παντρεύτηκαν αυτές, τα παιδιά τους, τα παιδιά τον παιδιών τους και εγώ εκεί, να τραγουδάω, παντού! Από την Κολιερή ξεκίνησα, μετά στις αξέχαστες βραδιές στη Ρομάντζα και μέχρι σήμερα.
- Ώστε,... από την Κολιερή Μάκη?
- Ναι ρε φίλε! Από την Κολιερή ξεκίνησε η ζωή μου. Αυτό το μικρό χωριό και τι δεν έβγαλε! Γιατρούς, επιστήμονες, καλλιτέχνες. Που λες, ήταν κάποτε μια φοβερή ορχήστρα. Ήταν ένας ντράμερ, ένα ακορντεόν, ένας σαξοφωνίστας και κλαρίνο, και ένας βιολιστής. Αυτός που έπαιξε ακορντεόν ήταν στραβός, δεν έβλεπε καλά και ο άλλος που έπαιξε βιολί ήταν κουτσός. Συχνά έπαιζαν σαν δίδυμο, και όταν τους ρωτούσαν "Πως πάτε?" απαντούσαν "Κουτσά, στραβά καλά πάμε" - Και έτσι έχει μείνει μέχρι στης ημέρες μας το «Κουτσά στραβά, καλά πάμε».
- Ναι και στις μέρες μας βρίσκει νόημα αυτό, ειδικά για εμάς εδώ που βγαίνουμε με χίλια ζόρια από τον χειμώνα. Αλλά η Ιθάκη, είναι Ιθάκη Μάκη!
- Ξέρεις κάτι; Εκεί στην Αθήνα, δε μου λείπει η μουσική. κάθε βδομάδα μαζευόμαστε με την παρέα και τραγουδάμε σε ένα μαγαζί. Άμα θέλω, έχω και κάποιους φίλους που μου λένε να πάμε με της βάρκες τους για ψάρεμα. Κατεβαίνω στην παραλία και κάνω βόλτες δίπλα στη θάλασσα, συναντάω και κάνα γνωστό. Είναι και αυτές οι στιγμές με την Βαλέρια... Η Κική έχει τρελαθεί από τη χαρά της. Αλλά... η Ιθάκη μου λείπει Άρη! Να, είμαι με την βάρκα στην θάλασσα, να βλέπω παντού γύρω μου σαν να είναι η πρώτη φορά. Ένας βράχος να ξεπηδάει από τα δέντρα να μοιάζει σαν άνθρωπος και να σκέφτομαι, «αυτό το πράγμα ήταν εδώ, πως δεν το είχα παρατηρήσει τόσα χρόνια?». Να, αυτές οι στιγμές σαν να είναι η πρώτη φορά στη θάλασσα, στην Ιθάκη, η αυγή το ηλιοβασίλεμα, τα πανηγύρια, ο κόσμος... Πως να το κάνουμε φίλε, σε όλους μας λείπει η Ιθάκη!
- Τότε;
- Δεν πήγαινε άλλο με το μαγαζί και μην νομίζεις ότι τώρα που το έκλεισα ξέμπλεξα. Ακόμα πληρώνω! Μετά, τα παιδιά έφυγαν, δεν είμαστε κοντά τους, μας έλειπαν. Η Μαρία στην Αθήνα ο Ηλίας 15 χρόνια στην Αγγλία. Κουτσά στραβά φθάσαμε ως εδώ. Αυτό το μαγαζί έχει μεγαλώσει...
- Δεν ήταν πάντα το ίδιο μαγαζί ε?
- Ακριβώς, ήταν ραφτάδικο και πουλούσε ρούχα και υφάσματα. Τα κατάφερε περίφημα στα δύσκολα χρόνια.
- Ναι, άμα σκεφτείς ότι ο παγκόσμιος πόλεμος, ο εμφύλιος και ο σεισμός ήρθαν μαζί σε λιγότερα από δέκα χρόνια...
- Τι περάσανε τα χρόνια εκείνα… Κάποτε ήρθαν οι ανταρτοδεξοί στο μαγαζί, το αδειάσανε όλο και φύγανε. Τρία κοστούμια φόρεσε ο καθένας και από πάνω πέντε έξι καπέλα, με το ζόρι μπαίνανε στο κεφάλι τους. Πήγε ο πατέρας και τα αδέρφια του στην Πάτρα και αγόρασαν από την αρχή τα πάντα. Εκεί όμως, τους τα πήρανε οι Γερμανοί... Μια άλλη φορά, ο πατέρας είχε αγοράσει μια παλιά κλούβα και γυρνούσε από από δω κι από κει με τον μπάρμπα μου. Εκεί που σήμερα είναι το σπίτι της Μπέμπως, χτύπησε η κλούβα σε μια πέτρα και τουμπάρησε εγκλωβίζοντας το μπάρμπα μου από κάτω της. Ο πατέρας μου, αναγκάστηκε να σηκώσει μόνος του το όχημα, με χέρια και πλάτες για να βγει ο αδερφός του. Δύσκολα χρόνια!
- Το «Valentino” πότε έγινε?
- Το 1985. Ήταν το πρώτο ωραίο μαγαζί τότε. Το πραγματικό μπαρ, με ποτά κτλ. Αλλά. είπαμε, τα χρόνια περνάνε και για όλα υπάρχει ένας τέλος! Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, πόσα μαγαζιά υπήρχανε,... τσαγκάρηδες, σιδεράδες... τα πάντα. Γι'αυτό και χαίρομαι όταν να ανοίγουνε καινούργια μαγαζιά στο Σταυρό. Να, πως δίπλα μας ο Μαρίνος,! Η ζωή πρέπει να προχωρήσει, δεν πρέπει να μας πηγαίνει πίσω!
- Βρίσκεις καμιά εφημερίδα από την Ιθάκη, στην Αθήνα?
- Να αμέ! Βρίσκω και διαβάζω ότι έρχεται από την Ιθάκη. Καλή αυτή η τελευταία που έβγαλαν στο χωριό μου, τον Πλατρειθιά.
- Α ρε φίλε Μάκη, είχα κακομάθει με το "Valentino" χάσαμε το στέκι μας τώρα! Αλλά θα μου πεις, πάει και η Α.Ε.Κ. τώρα!
- Σώπα μωρέ, πάλι θα γυρίσει!
- Ναι, η Α.Ε.Κ. ναι! Πράγματι θα γυρίσει μια μέρα, αλλά που θα την δούμε!? Έβαλες και καγκελόπορτα κιόλας!
- Α, ναι! Ήταν δώρο από τον φίλο μου, τον Λεωνίδα. Το Λέων γιε!
- Ό Λέων! Πρώτος! Που λες τα περισσότερα ποδοσφαιρικά μας πια, τα βλέπουμε στους Αγίους Σαράντα, στο καπηλειό του Νίκου.
- Α ναι. Είναι ωραία εκεί!
- Ναι, ναι! Πάμε παρέα με τα παιδιά , εκεί ο Νιόνιος με της ποδοσφαιρικές γνώσεις του, ο Τσίνος με τα ποιητικά και τα κομουνιστικά του, έρχεται και ο Λέων και σου λέι «Λοιπόν! Η Μπάγιερν μόνο λόγια είναι. Σας τα έλεγα για τη Ρεάλ άλλα δεν ακούτε τον Λεωνίδα».
- Τι σου έλεγα πριν λοιπόν?! Καλά είναι να ανοίγουνε μαγαζιά! Να υπάρχει ζωή!
…………………..
Η Κική βγήκε στην καινούργια πόρτα με την υπογραφή «ΛΕΩΝ» κι έκανε νόημα στο Μάκη.
- Ορέ, την Μαρία δεν είδα ακόμη Μάκη, του είπα πριν σηκωθεί.
- Ναι μωρέ, θα 'ρθει όπου να 'ναι. Όλοι γυρίζουν στην Ιθάκη κάποια ώρα Άρη μου!
Λοιπόν, πέρνα από το σπίτι να πιούμε κάνα καφέ. Εντάξει?
- Ναι όρε Μάκη μου. Οπωσδήποτε!
……………………
Ο δρόμος ήταν γεμάτος κόσμο και αυτοκίνητα. Καλοκαιρινό μεσημέρι στο Σταυρό άλλωστε. Όλα φαίνονται εντάξει αλλά..., με το που θα μπει το Φθινόπωρο……………
Arian Muraj
ΠΗΓΗ: εφημερίδα "Πλατύ ρείθρον"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου