Η ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ…

…Αρχίζει κάθε Σεπτέμβρη. Τα σχολεία περιμένουν μαθητές και δασκάλους οι οποίοι θα επαναλάβουν το σπουδαίο ρόλο τους, στο  ωραίο παιχνίδι  της διδασκαλίας και της μάθησης. Όλοι περιμένουν το γεγονός. Γιατί το γεγονός διαδραματίζει ποικίλες «δράσεις» αναγκαίες στο βηματισμό των κοινωνιών. Ειδικά των μικρών κοινωνιών. Πέρα και πάνω όμως από τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται στη σχολική χρονιά και τον αγώνα για την επίλυσή τους, πρέπει να στέκει ο προορισμός του σχολείου. Και ο προορισμός του σχολείου είναι η προσφορά γνώσεων στα παιδιά και όχι εργασίας σε δασκάλους και άλλους…

Τα σχολεία υπάρχουν κατά κύριο λόγο για τα παιδιά και όχι για δασκάλους και γονείς. Και εδώ γεννιούνται τα ερωτήματα. Είναι τα προσφερόμενα στο σχολείο τα συμβατότερα με την ηλικία και την ψυχοσύνθεση των παιδιών; Είναι η παρεχόμενη γνώση σωστά επιλεγμένη και ποια τα κριτήρια της επιλογής; Έχει ο δάσκαλος τα εφόδια να βοηθήσει τα παιδιά να αναπτύξουν τις όποιες έμφυτες δυνατότητές τους και να ενταχθούν στο κοινωνικό σώμα διατηρώντας την προσωπικότητά τους; Είναι η παιδεία του δασκάλου εκείνη που θα μεταλαμπαδεύσει το μεγαλείο της ζωής και του πολιτισμού και θα δώσει την ικανότητα στους μαθητές να νοιώσουν την επική αλλά και τραγική πορεία του ανθρώπου στην ιστορία;

Ζούμε στην εποχή που η τηλεόραση και ο υπολογιστής  αναπληρώνουν την απουσία (ή την κακή παρουσία) των γονιών, με αποτέλεσμα η κακή χρήση τους να στερεί  τα παιδιά από πραγματικές εμπειρίες, και να διαμορφώνει πολίτες  πνευματικά ευνουχισμένους – παθητικούς   παρατηρητές της ζωής .  Σε μια εποχή που τα παιδιά οδηγούνται  σε εγωκεντρικά μονοπάτια και εγκαταλείπονται στην επικίνδυνη εσωτερική ερημιά τους, όπου στερούνται τη συμμετοχή και συνεργασία, ο ρόλος του δάσκαλου προβάλλει ιδιαίτερα σημαντικός.…

Αντιλαμβάνονται όμως οι δάσκαλοι ότι η χωρίς αντίσταση «εισβολή» του διαδι-κτύου στην εκπαίδευση ενέχει τον κίνδυνο της υποκατάστασης του ίδιου και της εκπαιδευτικής πράξης;  Έχουν τον τρόπο να βοηθήσουν τα παιδιά να νοιώσουν το παιχνίδι σαν  χαρά της ζωής και όχι σαν στίβο ανταγωνισμού που γεννά ότι αρνητικό και οδηγεί στην εγωκεντρικότητα, τη φυγή από την ομαδικότητα και την αποξένωση;

Πόσο μπορούν, οι γαλουχημένοι της νέας γενιάς εκπαιδευτικοί να αντιληφθούν και να μεταδώσουν στους μαθητές τους , ότι η ζωή δεν είναι γνώση συσσωρευμένη και τυποποιημένη, αλλά ένα σώμα ζωντανό σύνθετο από εμπειρίες και βιώματα.

Η νέα σχολική χρονιά αρχίζει και η εκπαίδευση των μαθητών προβάλλει σαν μέγιστη ανάγκη στη ζοφερή σημερινή Ελληνική πραγματικότητα. Η πολιτεία (;) καλείται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και όλοι να σταθούμε  υπεύθυνα απέναντι στο ύψιστο χρέος μας, τα παιδιά μας!

                                                                                    
                                                                                              Ευθύμιος Βαρβαρήγος

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα "Πλατύ Ρείθρον"