ΚΟΥΤΟΥΠΙ: ΤΟΠΟΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ

Λέγεται συχνά ότι όταν η αγάπη για τον τόπο σου γίνεται όραμα δημιουργίας πνευματικής ανάβασης και φιλοξενίας για κάθε άνθρωπο. Σου επιβάλει να είσαι ένας άνθρωπος ταγμένος στην ανάδειξη του τόπου των γονιών σου. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Σπύρος Παξινός που η αγάπη του για την πατρίδα, για το Κουτούπι, και η φιλοξενία του για τους συνανθρώπους του είναι σύμφυτα με την ύπαρξή του.
 
Πράγματι, αυτά τα διαπιστώσαμε  και εμείς όταν επισκεφθήκαμε και θαυμάσαμε το εντυπωσιακό Κουτούπι. Ήταν δειλινό όταν φτάσαμε. Ο ήλιος ακουμπούσε τις τελευταίες ακτίνες του στα αγιασμένα νερά του Ιονίου και εμείς ακουμπούσαμε σε αυτό το μέρος τις ευχαριστίες μας.  Όλα μοσχοβολούσαν και η ευωδία ανακατευόταν με την αρμυρή μυρουδιά της θάλασσας.  Είναι ένα μέρος ήσυχο που το μυαλό αρχίζει να ειρηνεύει.

Θα αποτελούσε παράλειψη αν δεν πούμε ότι θαυμάσαμε το εντυπωσιακό Κουτούπι με τα αμπέλια, τους κήπους, τα χωράφια τους ελαιώνες και την θάλασσα, τους κάβους, τα βράχια, εδώ κι εκεί να ξενερίζει κανένα μικρό βραχάκι, και με την καταπληκτική οικία φιλοξενίας του Σπύρου Παξινού. Πάνω στο μεγάλο βράχο, μπροστά στο σπίτι κυμάτιζε η ελληνική σημαία.  Ησυχία κι ανάπαυση του μυαλού και της καρδιάς.  Εκεί ο άνθρωπος ειρηνεύει.
Πράγματι, ο Σπύρος Παξινός, που ζει εκεί, μας καλωσόρισε χαμογελαστά.  Καθίσαμε δίπλα του, τον κοιτάζω και βλέπω πως τα μάτια του ήταν δακρυσμένα. Και μου λέει: “ΕΜΕΙΝΕ ΜΟΝΟ 24 ΜΕΡΕΣ”. Δηλαδή, θα έφευγε από εκεί σε 24 μέρες, που είχε ξεχάσει τον άλλο κόσμο, από εκεί που εύρισκε ανάπαυση το πνεύμα του, αυτό που γράφει ο Πλωτίνος, “ζώον εύδαιμον εγίνετο¨.
Κατόπιν, μετά την σύντομη ομιλία, ο Σπύρος μας παραπέμπει για καφέ και πίνοντάς τον κοιτάζαμε το μπουγάζι. Ύστερα, προτείνει, να γίνει περιήγηση των χώρων.  Σαφέστατα, έχει μετατρέψει το μέρος αυτό σ’ επίγειο παράδεισο, σε κήπο της Εδέμ.  Βράχια, πέτρες, λουλούδια όλα αρμονικά δεμένα σ’ ένα νοικοκύρεμα, σε μια αισθητική που δεν έχει προηγούμενο.  Πράγματι, το σύνολο είναι ένας χώρος που σου προσφέρει τη γαλήνη, την ειρήνη, τον τόπο για αυτοσυγκέντρωση.
Ο ήλιος κατεβαίνει από ψηλά και φωτίζει όλα τα γύρω, τα κοντινά και τα μακρινότερα, ως απέναντι στα Δυτικά βουνοκόρμια της Ερίσου της Κεφαλονιάς, που θεάσαι κατά τη μεριά της μεσημβρίας.  Τα μάτια αναζητούν κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο.  Το ίδιο και ο νους και η ψυχή.  Και ο Σπύρος το βρίσκει.
Είναι φανερό ότι ο Σπύρος, σκέφτεται ότι σε 24 μέρες θα φύγει. Θα γυρίσει στην καθημερινότητα, ν’ ανοίξει τα βήματά του στο θετικό βηματισμό.  Θέλει να τον συντροφεύει η μελωδία της θάλασσας που γέμισαν τ’ αυτιά του, το μπουγάζι, θέλει να θυμάται ένα λοφόβουνο άνυδρο και λογγωμένο που τον μετάτρεψε σ’έναν επίγειο παράδεισο που τον οδηγεί σε αναθέρμανση της πίστης.  Που τον κερδίζει και τον αιχμαλωτίζει.

Στην πανέμορφη αυτή αγροτική κατοικία βλέπεις τις βάσεις για την μεγάλη του καλοσύνη, τον φιλόξενο χαρακτήρα και την αγάπη του για το συνάνθρωπο.  Ατέλειωτες οι φιλοξενίες, και τα γλέντια στο αγροτικό σπίτι, εκεί στο Κουτούπι, που είναι ανοιχτό για όλους, με μια ανεπανάληπτη ελληνικότατη φιλοξενία, που από το πλούσιο τραπέζι δεν λείπει τίποτε.  Και όλα αυτά συνθέτουν ένα σπιτικό φιλοξενίας, αφού, στην μεγάλη του αυλή, έχει και όλων των ειδών τα φρούτα, τα λουλούδια, τα δένδρα, τα λαχανικά, και ολόκληρο το κτήμα περιβάλλεται και από μεγάλα αμπέλια, με τα ποικιλόμορφα σταφύλια, από τα οποία φτιάχνει και γνήσιο ελληνικό κρασί.  ‘Έχει ακόμη και έναν πέτρινο μεγάλο φούρνο, που πάντα ψένει στο φουλ για τους φιλοξενούμενους, οι κουζίνες, η περιοχή των ψησταριών, η τσερέπα και το μεγάλο τραπέζι  πάντα έτοιμο να δεχτεί τους δεκάδες φιλοξενούμενους. 
Πράγματι, σε αυτό το μέρος τα πάντα είναι ήμερα, το μυαλό και η ψυχή του ανθρώπου ειρηνεύουν, η φύση και οι άνθρωποι ημερεύουν και μια αγάπη μπαίνει στην καρδιά τους.  Το μήνυμα του από εκεί είναι:  Κοιτάξτε το χάος που είναι γύρω μας, και ελάτε να ξεκουραστούμε όλοι μαζί.
Γίνεται, επομένως, εύκολο αντιληπτό, ότι η μεγάλη αγάπη του Σπύρου για τον τόπο καταγωγής του, η σκέψη του στις ηθικές αξίες που πρωτοαντίκρισε εκεί τις κουβαλάει μέσα του και τις μεταλαμπαδεύει στον τρόπο ζωής του γιατί αισθάνεται ότι έχει συναίσθημα ευθύνης για το μέρος που γεννήθηκε.
Κατά συνέπεια, όπως λέει ο Φώτης Κόντογλου, “ το θαλασσοδαρμένο πουλί που βρίσκει έναν βράχο μέσα στο πέλαγο και κάθεται και στεγνώνει τα φτερά του”, έτσι και ο Σπύρος ξαναγυρίζει, κάθε χρόνο, στον τόπο που γεννήθηκε για να βρει παρηγοριά το πνεύμα του, και να τον νανουρίσουν τα κυματάκια και το αεράκι όταν θα βρίσκεται κάτω από τα δένδρα, αντικρίζοντας τα κρυστάλλινα καθαρά νερά.

Νικόλαος Λ. Μωραΐτης                            Καλιφόρνια 2015
Μαρία-Αλεξάνδρα Μωραΐτη