Έτσι αγαπάνε… όχι σφηνάκια, σκαμπό και μετά κούνημα τσι απιδιάς… και… μετά κενό και μετά νέτα!!!
........................................................
Κι ήταν θάλασσες γαλήνιες, μακρινές τα θεϊκά σου μάτια
κι άνθιζαν πρόωρα στα χείλη σου τα ρόδα
στα χείλη σου τ’ αγνά τα μυρωμένα!!!
Κι ήτανε άνοιξη και κελαηδούσαν τα πουλιά
κι ευώδιαζαν τα κρίνα!!!
Κι ήσουν θεός κι ήταν θεός η αγάπη μας
κι ήσουν υπέρτατη θρησκεία!!!
Και φίλησα τα ρόδινα τα χείλη σου…
στου φεγγαριού τα ρίγη
σ’ άρρητη θεία ηδονή!!!
Και… στέναξαν δυο κόκκινα τριαντάφυλλα!!!!
Τότενες… την Άνοιξη…!!!
Ο νεαρός τότε ...Ανωησάνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου