Θυμάμαι τα παιδιά της Εξωγής που κατέβαιναν στις Λίμνες για να παίξουμε ποδόσφαιρο.
Ήτανε τέλος της δεκαετίας του 1960. Ακόμη λειτουργούσε το σχολείο τους. Αργότερα έκλεισε κι αυτό. Τα τελευταία παιδιά της Εξωγής, κατέβαιναν με τα πόδια στο δημοτικό του Πλατρειθιά κι ύστερα στο Μπούζο για να πάρουν το λεωφορείο για το γυμνάσιο. Εικόνες που ξεθωριάζουν στις μνήμες, εικόνες που χάνονται στο παρελθόν, εικόνες που σε λίγο δε θα βλέπει κανείς. Στην Εξωγή σήμερα μένουνε έξι άνθρωποι μονάχα. Οι δύο θα φύγουνε για «σιγουριά» και μόνο τέσσερις θα ξεχειμωνιάσουν. Είναι η τελευταία αναλαμπή ενός οικισμού που θα περιμένει πια μόνο το καλοκαιρινό αντάμωμα των μεταναστών του. Και θα ελπίζει πάντα τα καλοκαίρια να τους φέρνουν, για να γλυκαίνει τη ζωή τους η αναπόληση των ξένοιαστων νιάτων τους και να μη φεύγει ποτέ από μέσα τους η απαράμιλλη ομορφιά της.
Μικρό αλλά ωραίο αφιέρωμα στην σημερινή Εξωγή. Επίσης ενδιαφέρον θα ήταν(αν υπάρχει) και κάποιο οπτικό υλικό από την εποχή ακμής του χωριού. Χρόνια πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή