Κυριακή 10 Μαΐου 2015

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΠΑΞΙΝΟΥ – Η ΜΑΝΑ

       
                                 
Στη Μάνα που αγωνίστηκε να κατανοήσει το πρόβλημα του παιδιού της, να το βιώσει μαζί του και να προσφέρει τις γνώσεις της σ’ αυτούς που την είχαν ανάγκη. Αυτή η μάνα στην οποία η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη, ξεχωρίζει στο πρόσωπο της Ελληνίδας από την Ιθάκη  Καλλιόπης Παξινού, κόρη του Πλάτωνα Βαρβαρήγου από τον Πλατρειθιά, που  γεννήθηκε και έζησε στην Αυστραλία.
 Αφιέρωσε τη ζωή της να βοηθάει οικογένειες μεταναστών στη δύσκολη προσαρμογή στη νέα τους πατρίδα και αντιμετώπισε το πρόβλημα σχιζοφρένειας του γιου της μ’ ένα μοναδικά αξιέπαινο τρόπο, που μόνο μια ΜΑΝΑ θα μπορούσε, μεταφέροντας τη γνώση και εμπειρία της  σ’ ένα πολύχρονο αγώνα για την ενημέρωση και στήριξη οικογενειών με αντίστοιχα προβλήματα. Ήταν ένας αγώνας ζωής για τον οποίο αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε από την Αυστραλιανή κυβέρνηση.


Ευθύμιος Βαρβαρήγος

«Πώς έμαθα να επικοινωνώ με τον Περικλή μου»

«Μαρία, Θυμάσαι τους σεισμούς που είχατε στην περιοχή σου στην Ελλάδα; Όταν συμβαίνει ο σεισμός, καταστρέφονται τα πάντα, έτσι δεν είναι; Θέλει χρόνια να διορθωθούν όλα τα κατεστραμμένα...
 Έτσι και στο μυαλό, κάτι συνέβη με τα νεύρα... Σαν ένας σεισμός... Χάνονται ορισμένα πράγματα και η δυνατότητα να σκεφτόμαστε κανονικά. Και παίρνει καιρό να τα φτιάξουμε αυτά...
Δεν θα γυρίσει ο Μανόλης σου όπως ήταν. Όπως και η εκκλησία και το σπίτι στο χωριό, δεν θα είναι ίδια όταν τα ξαναφτιάξουμε μετά το σεισμό».
Τα λόγια της αυτά της Καλλιόπης Παξινού, έκαναν μια μητέρα Ελληνίδα, συμπάροικό μας, να αντιμετωπίσει τη σχιζοφρένεια, από την οποία έπασχε ο γιος της, και που η ίδια αρνείτο να παραδεχθεί.
Έλληνες από την Ιθάκη, οι οικογένειες της Καλλιόπης και του συζύγου της, ήρθαν στην Αυστραλία πριν από σχεδόν έναν αιώνα, το 1913 και το 1922 αντίστοιχα. 
Η οικογένεια Παξινού δεν έμοιαζε με τις τυπικές παραδοσιακές οικογένειες των κλειστών βαλκανικών κοινωνιών, στις οποίες η ψυχική ασθένεια ήταν ντροπή και το μεγαλύτερο μυστικό τους, όπου οι ασθενείς αναγκάζονταν να μένουν στα δωμάτιά τους μην τυχόν και το μάθει το χωριό... Η Καλλιόπη Παξινού και ο άνδρας της το έλεγαν σ’ όλους.
Για την εποχή εκείνη, και οι δυο ήταν ασυνήθιστες προσωπικότητες. 
 «Όταν πηγαίναμε διακοπές στην Ιθάκη, στο καφενείο του χωριού δεν έμπαιναν γυναίκες. Εμένα ο Τάτσης μου έλεγε να κάθομαι στην πόρτα. Ήμουν η μοναδική γυναίκα που το ‘κανε αυτό» θυμάται η Καλλιόπη.
Όταν ένα από τα πέντε παιδιά τους διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια, εξίσου ασυνήθιστος ήταν ο τρόπος με τον οποίο ως Έλληνες γονείς και ιδιαίτερα η Καλλιόπη αντιμετώπισαν το πρόβλημα. 
«Όταν ήταν είκοσι χρονών, ο Περικλής αρρώστησε. Άλλαζε το ύφος, τη συμπεριφορά του... Δεν έπαιζε πια κιθάρα τόσο ωραία με τον πατέρα του. Πέρασε λίγος χρόνος μέχρι να καταλάβουμε ότι το παιδί μας πάσχει από την σχιζοφρένεια» λέει η Καλλιόπη.
 «Ο πατέρας μου έκλαιγε με το δικό του, ελληνικό τρόπο. Δεν έκλαιγε – τα μάτια του απλά θα γέμιζαν δάκρυα. Ήταν λυπημένος που είχα σχιζοφρένεια. Μου έλεγε «Όλα θα πάνε καλά, γιε». Τίποτα άλλο». (Περικλής Παξινός)
Στην αρχή, η αντίδρασή τους ήταν ελληνική. 
 «Αισθανόμουν ότι έφταιγα εγώ. Πήγαινα στις κηδείες, και άκουγα τον παππά να λέει ότι η γυναίκα αυτή ήταν «σπουδαία μάνα». Το άκουγα και έλεγα στον εαυτό μου ότι  εγώ δεν είμαι σαν αυτή, δεν είμαι η σπουδαία μάνα».
Με τις δύσκολες φάσεις που περνούσε ο γιος της, με τα συμπτώματα που αγρίευαν κυκλικά, η Καλλιόπη έψαχνε μόνη της να βρει πληροφορίες για την σχιζοφρένεια. Το πιο δύσκολο, όπως λέει, ήταν το γεγονός ότι οι γιατροί δεν έδιναν συμβουλές στα μέλη της οικογένειας, για το πώς να συμπεριφέρονται με τον ασθενή, όταν ο ίδιος βρεθεί στα χέρια τους και όχι στο νοσοκομείο. Το ίδιο πρόβλημα, λέει, εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα.
 «Αν οι γονείς δεν ξέρουν πώς να συμπεριφέρονται με τον ασθενή, το παιδί θα πάει χαμένο. Είναι πολύ ευαίσθητα άτομα, και η σωστή επικοινωνία είναι από τα πράγματα που μπορεί να τους βοηθήσει πολύ. Χρόνια εμπειρίας και λαθών που έκανα με τον Περικλή, με βοήθησαν να βρω το μέσο να επικοινωνώ μαζί του χωρίς να τον κριτικάρω». 
Με όλα τα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσει με την οικογένειά της, η Καλλιόπη στα 60 της αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την πολύτιμη εμπειρία και να βοηθήσει οικογένειες με σχιζοφρενή άτομο. Στο στόχο της ήταν ειδικά εκείνες οι οικογένειες που δεν ήθελαν να παραδεχτούν το πρόβλημα, συνήθως από τις παραδοσιακές κοινωνίες όπως είναι ελληνική και ιταλική, και όπου στην αντιμετώπιση της ασθένειας γίνονταν φανερές και συχνά αξεπέραστες οι διαφορές στην κουλτούρα, νοοτροπία και παράδοση με εκείνη της Αυστραλίας. 
 «Το δυτικό ιατρικό σύστημα θέλει να κάνει τα σχιζοφρενή άτομα ανεξάρτητα. Όταν το λέτε σε μια Ελληνίδα μητέρα να το κάνει αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει. Πολλά προβλήματα εμφανίζονται όταν ο γιατρός δεν γνωρίζει την κουλτούρα και τις ρίζες του ασθενή του και της οικογένειας» λέει η Καλλιόπη.
Τα τελευταία 25 χρόνια, η Καλλιόπη βοηθάει οικογένειες που μοιάζουν με τη δική της. Με σχιζοφρενές άτομο, με διαφορετικές ρίζες και διαφορετική κουλτούρα. 
Τη βοήθεια της αυτά τα χρόνια προσέφερε στο Mental Illness Fellowship, όπου ήταν εθελόντρια στη γραμμή βοήθειας για οικογένειες με σχιζοφρενή άτομο, και σήμερα, όταν γίνεται κάποιο σεμινάριο με αυτό το θέμα, βρίσκεται πάντα ανάμεσα στους ομιλητές.
 «Οι οργανώσεις με τις οποίες συνεργάζομαι κατάλαβαν ότι είχα τα προσόντα που ίσως να μην είχαν άλλα άτομα από τις λεγόμενες CALD (Culturally and Linguistically Diverse) κοινωνίες. Δεν ντρεπόμουνα να μιλήσω για το πρόβλημα που είχα, και να πω το όνομα μου. Επιπλέον, μιλούσα και ελληνικά, που έκανε πιο εύκολη την προσέγγιση συγκεκριμένα των ελληνικών οικογενειών με αυτήν την ασθένεια» λέει η Καλλιόπη, υπενθυμίζοντας ότι την πρώτη φορά που είχε μιλήσει στη εκπομπή στο ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό, 36 άτομα περίμεναν στη γραμμή να της μιλήσουν. Ήταν μια ξεκάθαρη απόδειξη για το πόσο μεγάλο, αλλά και «αόρατο» πρόβλημα υπήρχε στην ελληνική κοινότητα.
Σήμερα, η 85χρονη Καλλιόπη αντιπροσωπεύει φροντιστές από διαφορετικές οργανώσεις, μεταξύ των άλλων και του The Royal Australian and New Zealand College of Psychiatrists.

Αναρτήθηκε στο: http:neoskosmos.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου