40ΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑΙΟ

Στον Ι.Ν. Ταξιαρχών Πλατρειθιά Ιθάκης θα τελεστεί την Κυριακή 2 Αυγούστου 2020 το 40ήμερο μνημόσυνο του Κώστα Δευτεραίου.
Ακολουθεί κείμενο της Άννας Δευτεραίου- Σταθοπούλου για τον "δικό της" θείο Κώστα. Έτσι όπως τον γνώρισε και τον αγάπησε.
"Μεσημέρι Σαββάτου, της 20ης Ιουνίου 2020, έκλεισε για πάντα τα μάτια του ένας υπέροχος άνθρωπος…  ο Κωνσταντίνος Δευτεραίος, του Διονυσίου και της Χρυσαυγής. 


Γνήσιος Ιθακήσιος, γόνος μιας από τις παλιότερες οικογένειες του Νησιού μας, από εκείνες που έγραψαν την ιστορία του και δημιούργησαν όλα όσα γνωρίζουμε και απολαμβάνουμε σήμερα, συχνά χωρίς να αναρωτιόμαστε ποιος μας τα άφησε παρακαταθήκη, με πόσο προσωπικό αγώνα, όραμα και αφοσίωση στη διατήρησή τους.
 Ο Κώστας Δευτεραίος έφυγε όπως έζησε…  ήρεμος, διαυγέστατος, πλημμυρισμένος από την αγάπη και τη φροντίδα της συζύγου του Ιωάννας. Έφυγε χορτασμένος από Ζωή και Προσφορά.  Απόλαυσε το Ωραίο Ταξίδι όσο λίγοι κι όταν ήρθε η ώρα του αποχωρισμού, δε δείλιασε να μας πει αντίο χαμογελώντας - γιατί γνώριζε πως θα ζει παντοτινά στις καρδιές μας.  Είχε φροντίσει γι’ αυτό, αφήνοντας δυνατό προσωπικό αποτύπωμα σε κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά, μέσα από την πάντα ιδιαίτερη, ζεστή, προσωπική κουβέντα που κρατούσε για τον καθένα μας - τους συγγενείς, τους συγχωριανούς, τους φίλους και γνωστούς.
 Ένας χαριτωμένος άνθρωπος, ταξιδευτής του Νου και του Κόσμου, που ήξερε να σε κερδίζει - αυτός ήταν ο Θείος Κώστας.  Η αισθητική του, το αυθεντικό πολιτιστικό φορτίο που κουβαλούσε μέσα του και γύρω του, η τεράστια αγάπη του για τη Φύση, ο σεβασμός του για τον Άνθρωπο, η αφοσίωσή του στο κοινωνικό έργο που τάχθηκε να υπηρετήσει κυρίως μέσα από τον Κοινωφελή Όμιλο Σταυρού - είναι λίγα μόνο από την παρακαταθήκη που μας αφήνει. 
 Για κάθε τι που με ξάφνιαζε ευχάριστα, μάθαινα μετά από καιρό πως είχε λόγο, πως ήταν έργο δικό του… δε μιλώ για την μεγαλύτερη ίσως  θρησκευτική-κοινωνική διοργάνωση της Ιθάκης, το Πανηγύρι του Σωτήρος, για το οποίο γνωρίζω πόσα έκανε, μέρα-νύχτα, όλο το χρόνο, για να πάνε όλα ρολόι.  Μιλώ για κάποιες μικρές λεπτομέρειες… τα φρέσκα βασιλικά κάθε καλοκαίρι στη Πόλη, τις βαμμένες γλαστρούλες για τα αποτσίγαρα που εμφανίζονταν από το πουθενά, για το εκκλησάκι που ξαναλειτούργησε και γέμισε κόσμο, για το καραβόσκοινο που μας βοηθάει να βγούμε από τη θάλασσα όταν τα πόδια δεν φτάνουν, για τις «μυστικές» συμπράξεις με νέους ανθρώπους σε δράσεις περιβαλλοντικές, για τη μονίμως φορτωμένη καμιονέτα του με τα «χρειαζούμενα» για τις διάφορες δράσεις του Ομίλου στο Σταυρό -  «πρώτα ψώνιζε για το χωριό και μετά τα φάρμακά του», λένε όσοι τον ήξεραν.
 Από τον Κώστα κρατάω πολλά, ήταν άνθρωπος μεγάλης ουσίας.  
 Κρατάω τη πελώρια αγάπη του για τα παιδιά – τα δικά μας και όλου του Κόσμου, τη νεανικότητά του, τη φρεσκάδα της σκέψης του που μπορούσε να επεξεργαστεί τα πάντα, την υποδειγματική φιλοξενία του σε όποιον του χτυπούσε τη πόρτα, ακόμα και απρόοπτα... πάνω απ’ όλα, όμως, κρατάω την χαρακτηριστική τρυφερότητα της ματιάς του. Ότι όταν χαμογελούσε, σου γελούσαν τα μάτια του, ο καθρέφτης της παιδικής του καρδιάς. Κοιτούσε τον Κόσμο τρυφερά, κοιτούσε τη Ζωή με μια γλυκύτητα, μια απαλότητα που μόνον οι άνθρωποι παλιάς κοπής διαθέτουν…  όσο σκληρή κι αν υπήρξε εκείνη μαζί του, αυτός πάντα της πρόσφερε το χέρι ιπποτικά, με λαχτάρα, ζητώντας της να χορέψουν μαζί ακόμα ένα ταγκό.  
 Πέρα από τα πολλά προσωπικά του χαρίσματα, όμως, ο Κώστας είχε και ένα τεράστιο ηγετικό προτέρημα, μια δεξιότητα που ελάχιστοι πλέον την διαθέτουν ή και κατέχουν σήμερα πια την αξία της:  ήταν σπουδαίος κουμανταδόρος, έκανε κουμάντο καλό, γνωστικό, ήξερε να κουμαντάρει πράγματα και ανθρώπους χωρίς να είναι σκληρός. Δεν φοβόταν, δεν δίσταζε μπροστά στην πρόκληση της ευθύνης, την έπιανε απ’ το λαιμό και τη τιθάσευε. Ήταν άνθρωπος μπροστάρης, βιωματικός, πραγματιστής…  ένας ηγέτης παλιάς κοπής, που ήξερε να κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν.  Ήθελε να πηγαίνει μπροστά, δεν του άρεσε να αναβάλει, δεν του άρεσε να χρονοτριβεί. Υπήρξε σε όλη του τη ζωή εξαιρετικός επιχειρηματίας και έφυγε εν ενεργεία Ταμίας ενός από τους πλέον επιτυχείς και δημιουργικούς Κοινοτικούς Συλλόγους που γνωρίζω, τηρώντας υποδειγματικά λογιστικά βιβλία μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο Κώστας Δευτεραίος δεν άφησε πίσω του απλώς παρακαταθήκη, άφησε Σχολή.
 Είμαι τυχερή που τον γνώρισα και τον αγάπησα.  «Γειά σου, χρυσό μου παιδί», τον ακούω να μου λέει…  Γειά σου, Θείε Κώστα.  Τα ανίψια σου, εμείς και τα παιδιά μας, θα σ’ έχουμε φυλαχτό στη καρδιά μας."
Α.Σ.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
Το πορτρέτο ανήκει στην δημοσιογράφο και στενή φίλη της οικογένειας κ. Αρετή Σιδηροκαστρίτη.
Η φωτογραφία του Κώστα Δευτεραίου σε νεαρή ηλικία με τον πατέρα του, Διονύση Δευτεραίο, ανήκει στο οικογενειακό αρχείο της κ. Ιωάννας Δευτεραίου.