Πληροφορήθηκα χτες από τον Σπύρο τον Αρσένη και απόψε από την ανάρτηση της κας Μαρούλη Κατερίνας (της προέδρου της Ένωσης) - ανάρτηση που συνοδεύτηκε με λίγους ζεστούς στίχους - μια δυσάρεστη είδηση.
Το θάνατο της κας Λίτσας Κοντορλή-Παπαδοπούλου αρχαιολόγου που μαζί με τον σύζυγο της επίσης αρχαιολόγο, καθηγητές και οι δυο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, βρέθηκαν στο τιμόνι των ανασκαφών στον Αρχαιολογικό χώρο της «Σχολής Ομήρου τα τελευταία χρόνια. Δυο άνθρωποι που συνδέθηκαν με τη σύγχρονη Ιθάκη σε ένα Μεγάλο Στόχο σ' ένα Μεγάλο Όνειρο και στοίχημα μαζί: Nα βρουν τα ίχνη του Οδυσσέα στα παραμελημένα ερείπια του Αη Θανάση.
Με παρακίνησαν θετικά οι στίχοι που έγραψε η Κατερίνα και αποφάσισα να γράψω και γω λίγα λόγια για την κα Παπαδοπούλου . Την κα Λίτσα που εγώ γνώρισα. Για την άλλη την Πανεπιστημιακό , του ανακτόρου του Οδυσσέα, των επιδόσεων, των ανακοινώσεων, των συνεδρίων ας μιλήσουν άλλοι βαθύτεροι γνώστες απ την αφεντιά μου.
Την κα Παπαδοπούλου λοιπόν, λίγο τη γνώρισα στα διαστήματα των ανασκαφών (τα καλοκαίρια) που βρισκόταν στην Ιθάκη. Μια δυο φορές μου ζήτησε να συνδράμω στο τεχνικό κομμάτι της ανασκαφής. Μια δυο φορές της ζήτησα να με ξεναγήσει στον Αρχαιολογικό χώρο πράγμα που με χαρά έκανε, μια δυο φορές ήπιαμε καφέ στο «κυκλοτερές, στο κατώτερο άνδηρο» αγναντεύοντας τις Αφάλες και στο Σταυρό. Αυτά .
Όμως τα τελευταία χρόνια, ελάχιστοι εργάστηκαν στην Ιθάκη με απλότητα και ανθρωπιά όσο η κα Λίτσα. Λίγοι εραστές- ερευνητές της Ιθακης βρέθηκαν μαζί με τους ντόπιους στα σπίτια τους, ήπιαν καφεδάκι στις αυλές με τις νοικοκυρές τα καλοκαίρια κάτω απ τις κληματαριές, μοιράστηκαν σκέψεις και βάσανα, εξομολογήθηκαν πράγματα πέρα από τα τυπικά, πέρα από την αυστηρή στάση που υπαγόρευε η δουλειά. Αυτή την κα Λίτσα γνώρισα εγώ, Έναν απλό καθημερινό άνθρωπο έξω στο κόσμο και έναν φλογερό ερευνητή μέσα στην αρχαιολογικό χώρο. Μια αρχαιολόγο που βρέθηκε στην ξεχασμένη απ όλους Ομηρική Ιθάκη, την Ιθάκη του μύθου, του ονείρου, των υψηλών απαιτήσεων στο πλαίσιο ενός επιστημονικού έργου και όπως συχνά συμβαίνει μ αυτόν τον περίεργο βράχο, δέθηκε μαζί του, με τους ανθρώπους του, με τους τόπους και τα μνημεία του με το σήμερα και το χτες του με μια γλυκεία, μια ανθρώπινη σχέση.
Η κα Παπαδοπούλου θα λείψει από την Ιθάκη.
Ελπίζω ένα έργο που ξεκίνησε για να δώσει ζωή στο μύθο, κόντρα στις δυσκολίες, στις τρικλοποδιές, με ψίχουλα στη τσέπη και όνειρα στο μυαλό, που συσπείρωσε στην κοινή προσπάθεια προσωπικότητες, δυνάμεις και πόρους και φάνηκε να σηκώνει ψηλά την Ιθάκη να μην εγκαταλειφθεί. Το οφείλουμε στον τόπο μας, στην Ιστορία του, στα παιδιά μας και στους εργάτες αυτού του υψηλού στόχου.
ΜΑΣΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου