ΟΝΕΙΡΟ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΝΥΚΤΟΣ…

Ξύπνησα τρομαγμένος. ΄Ωρες άγριες, πρωινές. Μα τι όνειρο και τούτο! Εφιάλτης πραγματικός!
Ήμουνα λέει κρυμμένος στη γωνία. Σαν παιδί μικρό, φοβισμένο. Μπροστά μου μια μεγάλη πλατεία. Με χρώμα πράσινο, σαν εκείνη του Καντάφι που βολτάριζα τότε στα ταξίδια μου στον κόσμο και στη θάλασσα.
Κι ήτανε λέει η πλατεία γιομάτη ανθρώπους, μπόλικους ανθρώπους. Χωρισμένοι, μισοί στη μια μεριά, μισοί στην άλλη. Ίδιοι άνθρωποι λέει ήτανε, με ίδιο μυαλό δηλαδή, αλλά αλλιώτικα βαμμένο. Εκείνοι που ήτανε αριστερά μου  είχανε πράσινο μυαλό που κρεμότανε απ’ τον αριστερό τους κρόταφο κι από πάνω τους έλαμπε ένας πράσινος ήλιος. Οι άλλοι στα δεξιά μου, είχανε μυαλό γαλάζιο, που κρεμότανε απ’ το δεξιό τους κρόταφο κι από πάνω τους γυάλιζε ένα μαύρο φεγγάρι. Θυμάμαι πως μου φάνηκε περίεργο γιατί δεν είχα ξαναδεί ανθρώπους με μυαλό έξω απ’ το κεφάλι τους, όμως πρόσεξα πως ήτανε τόσο μεγάλη η ποσότητα που το κεφάλι δε τη χωρούσε και γι αυτό ξεχείλιζε. Τους κοίταζα λέει τρομαγμένος και ξαφνικά οι πρασινομυάλιδες άρχισαν όλοι μαζί να φωνάζουν: «Είμαστε όλοι Τσοχατζοπουλί, Είμαστε όλοι Τσοχατζοπουλί». Και οι γαλαζομυάλιδες σα χορός αρχαίας τραγωδίας απαντούσαν όλοι μαζί κι αυτοί: «Δώσε μας ακόμη μία ευκαιρία, δώσε μας ακόμη μία ευκαιρία». Κι εγώ, κρυμμένος εκεί σα μικρό φοβισμένο παιδί ήξερα πως με έβλεπαν όλοι και οι φωνές τους απευθύνονταν σε μένα. Όμως τι ζητούσαν τέτοια ώρα, μέσα στ’ άγρια χαράματα. Τι τους βασάνιζε άραγε; Άλλο τίποτα δε μπορούσα να σκεφτώ, παρά το δράμα του χυμένου τους μυαλού. Τουλάχιστον… ένα κεφάλι γαϊδουρινό να το χωράει. Μα τι όνειρο και τούτο!
Σηκώθηκα κάθιδρος, ακόμη τρομαγμένος. Τι εφιάλτης θεέ μου! Κι ακόμη  τρεις μέρες μέχρι τις εκλογές. Ας βάλω λέω και τα όνειρα στο τραπέζι. Ας τα βάλω στη σειρά μαζί με τα υπόλοιπα. Τις πληρωμές, τα ρέστα, τις προοπτικές... Μα… τι κρατάνε τα χέρια μου μέσα στ’ άγρια χαράματα. Δυο χαρτιά, δυο ψηφοδέλτια! ΣΥΡΙΖΑ είναι και ΚΚΕ! Καλά, μα και τα δυο μαζί δεν πάνε. Εδώ με θέλω, είμαι και ξενύχτης, τρομαγμένος και… κάθιδρος. Άντε να σκεφτείς, άντε να διαλέξεις μέσα στην άγρια νύχτα, για να μη φτάσεις μέχρι το τέλος… τρεκλίζοντας. ΚΚΕ. Ήτανε… πίσω, πολύ πίσω μα μου φάνηκε ν’ αποπνέει μια καθαρότητα που με ζωντάνευε. Με τράβαε σα μαγνήτης! Και τότε, σα δαίμονας μέσα απ’  την κόλαση ξημέρωσε μια «χρυσή αυγή»… και στάθηκε τρίτη στη σειρά περιμένοντας… την εντολή!!!
Άφησα ενστικτωδώς το ΚΚΕ και βαδίζω… σύριζα – ΣΥΡΙΖΑ  προς την Κυριακή. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή σκέφτομαι, παρά μόνο μια ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ συνεργασία !!!

                                                                        Ευθύμιος Βαρβαρήγος