ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

Γεννήθηκα το 1958. Στο Δημοτικό σχολείο στο λόφο του Μοναστηριού, εκεί που σήμερα είναι το Νηπιαγωγείο, πήγα το 1964. Έφευγα από το σπίτι μου στην ανατολική πλευρά του λόφου, περνούσα μπροστά από το σπίτι τση Λόπης, ανηφόριζα δίπλα από τ’ αλώνι, άφηνα δεξιά μου το χωράφι με τσι βιολέτες και τσι τρεις ελιές, καλημέριζα το μπάρμπα μου τον Φτύμιο που είναι  γραμμένος στη στήλη των υπέρ πατρίδας πεσόντων στο Ηρώο κι αφού διέσχιζα το δρόμο τσ εκκλησίας έφτανα στο σχολείο.

Όλη αυτή η διαδρομή γινόταν μέσα στ’ αγροκτήματα τση Κοινής περιουσίας τα οποία τότε ήταν καθαρά. Σε χώρο της κοινής περιουσίας είναι χτισμένο και το κτίριο του σχολείου. Όταν τέλειωνε το σχολείο δεν πήγαινα σπίτι μου απ’ τον ίδιο δρόμο, αλλά με τ’ άλλα παιδιά των Αγίων Σαράντα και του Λαχού, παίρναμε το χαραγμένο από τσι μαθητές μονοπάτι, παράλληλα από το περιφερειακό που άρχιζε κάτω από το παλιό σχολείο απέναντι από του Κουτσούκα, και αφού κάναμε «διαγωνισμό ισορροπίας»  στο θέμελο του άλλου παλιού σχολείου πάνου απ’ τση Νικήτως, κατεβαίναμε στον κοινοτικό δρόμο απέναντι από τση Λαέρτως. Αυτή ήταν η καθημερινή διαδρομή τση σχολικής μου ζωής, την οποία συνέχισα, αραιά όμως και τα επόμενα χρόνια.   

Προχτές εξεκίνησα να ξαναπάω… σχολείο. 

Το πατρικό μου ερείπιο, εικόνα… τέλους.  Καινούρια σύρματα, αλλαγμένα… σύνορα. Τα χωράφια  τση κοινής περιουσίας λεηλατημένα απ’ την αρχή. Κομμένες ελιές, δρόμοι που τραβάνε από δω κι από κει. Ιδιοκτησίες όμορες της κοινής περιουσίας έχουν προκλητικά ξεντωθεί, λες και γκαστρώθηκαν»  από άπληστους γ@μι@δες. Το χωράφι με τσι βιολέτες εξαφανίστηκε, μαζί και οι ελιές.

Το περιφερειακό μονοπάτι έχει λογγώσει και περίεργα συρματοπλέγματα ξεπροβάλλουν από το λόγγο του.

Πάω να δοκιμάσω τα «νιάτα» μου, να ισορροπήσω ξανά στα θέμελα του παλιού σχολείου. Χάθηκαν κι αυτά κάτω από νεοαναγειρόμενη οικοδομή.

Αλήθεια, οι «αρχές» δεν τα είδαν oλ’ αυτά; Δεν γνωρίζουν τα όρια ή μήπως υποκριτικά και… ιδιοτελώς τα παρέβλεψαν; Εκτός κι αν δεν ξέρουν ότι όταν ανοίγεις δρόμους σε κοινές περιουσίες, έτσι αυθαίρετα, για να χτίσεις σπίτια ή να πουλήσεις οικόπεδα, παρανομείς. Γι αυτό και το επιλεκτικό ενδιαφέρον για την προστασία των δημοσίων ακυρώνεται και το «δίκιο» χάνεται όσο κι αν αγωνίζεσαι να το υπερασπίσεις. 

«Ωραία τα γράφεις, αλλά τι θέλεις να πεις»;  θα πουν πάλι οι υποκριτές.

Ανήξεροι τάχαμου αφού έτσι βολεύονται. Να βλέπουν  το δέντρο και να… έρπουν γλύφοντας όταν το δάσος έρχεται να τσι πνίξει!  

                                                                                                                                                                                                         Ευθύμιος   Βαρβαρήγος

ΠΗΓΗ: εφημερίδα"Πλατύ Ρείθρον"