Τρίτη 17 Μαΐου 2016

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΑΤΟΥΡΟΣ - ΚΑΜΑΡΩΝΗΣ,12 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΩΝΑΣΗΔΕΣ

          (Μια μικρή κουβέντα με τον Ευθύμιο Βαρβαρήγο)

Ο Γιάννης ο Καμαρώνης είναι από τους παλιότερους και «τελευταίους θαλασσινούς» αυτού του τόπου. Ψαράς χαμηλών τόνων και… προσδοκιών, ολιγαρκής και ανοιχτόκαρδος, με μια  «ευγενική» προς τη θάλασσα συμπεριφορά να τον χαρακτηρίζει.

Κάθε μέρα σχεδόν στην Πόλη και στο Σταυρό, με τα ψάρια στην κασέλα κι ένα φορτίο ζωής στους ώμους που λίγοι γνωρίζουν. Ζωής που πολλοί θα ζήλευαν και που ελάχιστοι «εκλεκτοί» θα μπορούσαν να ζήσουν. Από την αποθήκη της βιωτής του Γιάννη που χρόνια τώρα ανιχνεύω, του ζήτησα να μου επιτρέψει μια μικρή δημόσια αναφορά. Έπρεπε να επιμείνω και να υπομείνω πολύ μέχρι να τον πείσω ν’ αφήσει να τυπωθούν κάποιες εικόνες της μνήμης του στο «Ρείθρο».

Π.Ρ. Από πότε στη θάλασσα Γιάννη;
Γ.Φ.   Μπαρκάρισα στις αρχές της δεκαετίας του 1960 στην εταιρία  του Ωνάση. Ήμουνα  δεκαεφτά χρονών. Ναυτόπαις για μικρό διάστημα κι  ύστερα  ναύτης σε γκαζάδικα και αργότερα  μαραγκός σε φορτηγά, πάντα στην εταιρία του Ωνάση. Η ναυτική μου θητεία στα ποντοπόρα δεν ήταν μεγάλη, ταξίδεψα όμως σε αρκετά  μέρη σ’ όλες τις ηπείρους, γνώρισα τη ζωή των καραβιών, των ωκεανών και των λιμανιών. Πέρασα καλά γιατί ήμουνα σε πολύ καλή εταιρία και δούλεψα με καλούς συναδέλφους.

Π.Ρ. Πως από τις σκόνες των αμπαριών και τις σκουριές της «κουβέρτας»  βρέθηκες στα σαλόνια των αφεντικών; 
Γ.Φ. Ήταν  ο καπετάν Φλωριάς (Μαρούδας), αρχικαπετάνιος του Ωνάση που μου πρότεινε  να πάω ναύτης στη θαλαμηγό, «ΧΡΙΣΤΙΝΑ». Μετά από τις σχετικές οδηγίες για τις απαιτήσεις της «ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ» και τη δέσμευσή μου ότι μπορώ να ανταποκριθώ σ’ αυτές, μπαρκάρισα στη θαλαμηγό που ήταν τότε στη Γλυφάδα.


Π.Ρ. Μεγάλη η Θιακιά οικογένεια στο «ΧΡΙΣΤΙΝΑ»!
Γ.Φ. Αρκετά μεγάλη. Στο διάστημα που εγώ έμεινα στο «ΧΡΙΣΤΙΝΑ», οι Θιακοί που πέρασαν  ήταν, ο υποπλοίαρχος Γιάννης Καραβίας από το Βαθύ, ο Διονύσης ο Μωραΐτης και ο Δημήτρης Λεκατσάς-Κάτσας  θερμαστές από το Σταυρό, ο λαδάς Νώντας Κουτσουβέλης-Χαμιδιές από τις Φρίκες, οι ναύτες  Νίκος  Κομηνός-Ίππος από το Κιόνι και Γεράσιμος Πνευματικάτος-Μπάλος απ’ το Σταυρό, ο Γιώργος ο Γρίβας-Παρόλας ναυτόπαις απ’ το Βαθύ και ο καπετάν Σπύρος ο Λουράντος ο καπετάνιος απ’ το Βαθύ.
ΣΤΟ ΒΑΘΥ
Π.Ρ. Στη θαλαμηγό – θρύλο λοιπόν, εκεί που φιλοξενήθηκαν οι περισσότεροι διάσημοι, οι  μεγαλύτερες  προσωπικότητες της εποχής . Πόσα θα είδες και πόσα θ’ άκουσες!!!
Γ.Φ. Όπως όλοι ξέρουν από το «ΧΡΙΣΤΙΝΑ» όπως και από το Σκορπιό πέρασαν  μεγάλες προσωπικότητες της πολιτικής, ηγέτες κρατών, Σαουδάραβες μεγιστάνες, μεγάλοι σταρ του Χόλιγουντ. Όλοι αυτοί απολάμβαναν τις υπηρεσίες και τη χλιδή στις κρουαζιέρες, διασκέδαζαν, έφευγαν. Σαν χειριστής των σκαφών που τους μετέφεραν βρέθηκα κοντά σε πολλούς απ’ αυτούς, χωρίς όμως να τους συναναστραφώ.  Εγώ γνώρισα  καλά πρόσωπα του περιβάλλοντος του Ωνάση,  αφού ήμουνα δώδεκα χρόνια δίπλα τους, σε δημόσιες αλλά και ιδιωτικές τους στιγμές. Όταν μπήκα στο «ΧΡΙΣΤΙΝΑ» η βάση μας ήταν το Μόντε Κάρλο, δεν είχαν τελειώσει ακόμη τα έργα στο Σκορπιό. Η πρώτη μας κρουαζιέρα έγινε  στη Μεσόγειο με φιλοξενούμενη την αδελφή της Τζάκυ, τη Λη. Ήταν τότε που ο Ωνάσης είχε τη θυελλώδη σχέση με τη Μαρία Κάλλας. Υπήρχε μια διάχυτη αίσθηση στο «ΧΡΙΣΤΙΝΑ» ότι είχε  και κρυφή σχέση με τη Λη. Η Κάλλας ερχόταν στο σκάφος  αλλά απέφευγε τη συναναστροφή με το πλήρωμα. Ήταν ιδιότροπη και αντιπαθητική. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει το χαρακτήρα της, ήταν όταν απαίτησε να απολυθεί ένας ναύτης του πληρώματος επειδή κατά τη μεταφορά του κάδου απορριμμάτων χτύπησε κάπου και ο θόρυβος την ενόχλησε. Ο ναύτης απολύθηκε και εγώ αναρωτιόμουν και αναρωτιέμαι πως ένας «μεγάλος» γίνεται τόσο μικρός… 
 Σε μια κρουαζιέρα με τη Τζάκυ στα νησιά του Αιγαίου καταλάβαμε ότι κάτι τρέχει μεταξύ Ωνάση και Τζάκυ. Σ’ εκείνη την κρουαζιέρα όπου τη Τζάκυ συνόδευαν  οι Αμερικανοί σωματοφύλακές της, ήταν και τα παιδιά της, ο Τζων και η Καρολίνα.
Την επόμενη χρονιά έγινε ο γάμος  στην Παναγία στο Σκορπιό.  

Η ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΙΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΜΟ ΤΟΥ ΩΝΑΣΗ ΜΕ ΤΗ ΤΖΑΚΥ
Ήταν το 1968. Είχαν ήδη τελειώσει τα έργα στο Σκορπιό και ήταν πλέον η καλοκαιρινή έδρα μας. Η φήμη και η χλιδή που είχε αποκτήσει το μικρό νησάκι ήταν ανάλογη του ιδιοκτήτη. Στο γάμο που ήταν το «παγκόσμιο γεγονός» της εποχής ήταν δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ απ’ όλο τον κόσμο. Από τότε δε οι παπαράτσι ήταν ο καθημερινός «πονοκέφαλος» του Σκορπιού και του «ΧΡΙΣΤΙΝΑ».
Π.Ρ. Για τις «φασαρίες» του Ωνάση με τους παπαράτσι έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Σίγουρα βρέθηκες μπροστά σε κάποια «σκηνικά»
Γ.Φ. Είχαν συμβεί διάφορα, όμως αυτά που δημοσιεύτηκαν είχαν συνήθως κάποιες δόσεις υπερβολής. Ο πιο «επίμονος» παπαράτσι στο κυνηγητό των Ωνάσηδων ήταν ο Δημήτρης Κουλούρης από την Κέρκυρα. Ήταν πάντα εκεί και ήταν επόμενο να τον γνωρίσω. Χρόνια γνωριμίας, στο τέλος γίναμε φίλοι. Μόνιμος τα καλοκαίρια στο Νυδρί, «περιπολούσε» με μια βάρκα στο Σκορπιό και μας ακολουθούσε και σ’ άλλα μέρη που πηγαίναμε. 
«Έλα αφεντικό, έχω παιδιά να ταΐσω» έλεγε στον Ωνάση χαμογελώντας σχεδόν ικετευτικά. Είναι γνωστό ότι στον Ωνάση άρεσε η δημοσιότητα, όμως η συνεχής πίεση ήταν επόμενο να τον εκνευρίζει κάποιες στιγμές. Έζησα κάποιες τέτοιες στιγμές, όμως η ένταση περνούσε γρήγορα. Ο Κουλούρης θα μπορούσα να πω ήταν ο ανεπίσημος φωτογράφος του Ωνάση, ο οποίος έγινε διάσημος με τη γυμνή φωτογραφία της Τζάκυ.

Π.Ρ. Θυμάμαι τη φήμη που κυκλοφορούσε, ότι ήσουνα σωματοφύλακας της Τζάκυ και γενικότερα της οικογένειας. Αυτό είχε γραφτεί και στον τύπο εκείνης της εποχής.
Γ.Φ. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Είχε γραφτεί ότι ήμουνα σωματοφύλακας της Καρολίνας, όχι της Τζάκυ και κυκλοφορούσε αυτό με τις μεγάλες δόσεις υπερβολής που συνοδεύουν πάντα τέτοιες ειδήσεις.
Q. Έχει η  νεαρή Caroline Kennedy  τα συνηθισμένα  σχολικά φλερτ ; Εμείς ποτέ δεν έχουμε  ακούσει τίποτα προς αυτή την μεριά και σκεφτείτε  ότι είναι πλέον μία έφηβη. 
A. Η Caroline είναι ένα χαρούμενο, κανονικό κορίτσι καλά προσαρμοσμένο. Στα παιδικά της χρόνια το φλερτ της ήταν ένας παλιός φίλος, αθλητής-συγγραφέας της μητέρας της  ο George Plimpton. Το περασμένο καλοκαίρι  η Caroline φαινόταν να ενδιαφέρεται για ένα όμορφο νεαρό Έλληνα ναυτικό που ονομάζεται Johny Φατούρος, ο οποίος οδηγεί το ταχύπλοο από το γιοτ του Ωνάση "Χριστίνα" στην ακτή. Η Caroline και  ο Johny συχνά πήγαιναν  περιπάτους, επισκέπτονταν μικρά  νησιωτικά  καφενεία και απολαμβάναν τα θαλάσσια σπορ. Αλλά δεν δημιουργήθηκε τίποτε σοβαρό. Ο  Φατούρος ξέρει ότι το αφεντικό του ο Ωνάσης θα τον καταλάβαινε αμέσως αν δεν έμενε στα σωστά όρια με την Caroline.
Δημοσιεύτηκε στην: SPOKESMAN REVIEW  στις 20/10/1973

Ήμουνα ο χειριστής των κρις κραφτ με τα οποία έβγαιναν και έμπαιναν στο «ΧΡΙΣΤΙΝΑ» στα διάφορα μέρη που πηγαίναμε.
Επίσης τους μετέφερα από το Σκορπιό στο Νυδρί και πίσω. Έτσι βρισκόμουν πάντα σχεδόν δίπλα τους, ο κόσμος με έβλεπε, οι δημοσιογράφοι έγραφαν. Τη Τζάκυ η οποία πρέπει να πω ήταν πάντα ευγενική, καταδεκτική και φιλική, την «τραβούσα» κάθε μέρα με το κρις κραφτ από  το Σκορπιό μέχρι τη Λευκάδα και πίσω, όπου εγώ οδηγούσα και αυτή έκανε σκι. Με τα παιδιά της, την Καρολίνα και το Τζων είχαμε δεθεί αρκετά αφού κάθε μέρα τους πήγαινα βόλτα με το σκάφος και κολυμπούσαμε μαζί.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ Η ΚΑΡΟΛΙΝΑ
Τους συνόδευα σε κάθε έξοδό τους στο Νυδρί,  μόνους η με την παρέα τους,  όπου αφού έκαναν τη βόλτα τους κατέληγαν συνήθως στην ταβέρνα του Κομινάτου ή στο Φλοίσβο. Εκεί, στις ταβέρνες του  Νίκου και του Γεράσιμου έχει γραφτεί και φωτογραφηθεί ένα κομμάτι της ιστορίας «Ωνάσης και Νυδρί». 
ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΖΩΝ ΣΤΟ ΝΥΔΡΙ

Ο ταβερνιάρης ο Νίκος ο Κομινάτος -«Νick the Greek»- ένας ανοιχτόκαρδος, μποέμ τύπος ήταν θάλεγα ο άνθρωπος που περισσότερο απ’ όλους κέρδισε τον Ωνάση στο Νυδρί. Και όλοι ξέρουν για την ικανότητα που είχε ο Ωνάσης να αξιολογεί και να ξεχωρίζει τους ανθρώπους. 
Τι να πρωτοθυμηθώ όμως από κείνη την εποχή; Τόσες ωραίες αναμνήσεις και τόσο ωραίοι άνθρωποι! Ο Τζων και η Καρολίνα ήταν εξαιρετικά παιδιά. Τα αγαπούσα αυτά τα παιδιά  και όταν μετά από χρόνια ο Τζων επισκέφτηκε το Σκορπιό με αγκάλιασε και με φίλησε κλαίγοντας, κατάλαβα πως κάτι μένει σ’ αυτή τη ζωή. 
 Πολλές φορές σκέφτομαι πως  ο χαρακτήρας της Τζάκυ ήταν μια ευκαιρία για κάποιους, όπως ο Βασίλης ο Θεριανός από τη Λευκάδα που της ζήτησε να τον πάρει στην Αμερική, πράγμα που έγινε και ο οποίος εργάστηκε αρκετά χρόνια εκεί… 

Π.Ρ. Η Χριστίνα κι ο Αλέξανδρος;
Γ.Φ. Η Χριστίνα και  ο Αλέξανδρος ερχόταν στο Σκορπιό και  στο «ΧΡΙΣΤΙΝΑ» μόνοι ή με τη δική τους παρέα. Δε θυμάμαι ποτέ να ήταν σε κρουαζιέρα με τον πατέρα τους. Με τον Αλέξανδρο δεν πρόλαβα να γνωριστώ καλά,  τη Χριστίνα τη γνώρισα μετά το θάνατο του πατέρα της, στο Σκορπιό όπου συνέχισα να εργάζομαι τα καλοκαίρια. 
Η Χριστίνα είχε μια περίεργη συμπεριφορά. Ήταν ιδιαίτερα κυκλοθυμική, μια σου μιλούσε μια όχι. Τα συνεχόμενα μέσα σε ελάχιστο χρόνο χτυπήματα που δέχτηκε, με το θάνατο του αδελφού της, της μάνας και του πατέρα της, ήταν επόμενο να ταράξουν τον ήδη προβληματικό χαρακτήρα της. Συνοδευόταν σχεδόν πάντα από τη φίλη της Μαρίνα Ντοτέρο που ήταν δίπλα της μέχρι το θάνατό της. Αρκετές νύχτες έμενα stand by μέχρι το πρωί για να την πάω στο Νυδρί αν και όποτε το αποφάσιζε. 
Ένα καλοκαίρι το 1978 ή 1979, δε θυμάμαι καλά ήρθε στο Σκορπιό με τον τρίτο της σύζυγο,  το Ρώσο Καούζωφ. Τον γνώρισα κι αυτόν. Τυπικός, απόμακρος, ψυχρός. Τον χώρισε γρήγορα και μετά παρουσιάστηκε με το Ρουσέλ. Νέος, ωραίος και κοσμοπολίτης. Με μια μεγάλη παρέα φίλων «διασκεδαστών» έτρωγαν κι έπιναν μέρα νύχτα. 
ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΥΣΕΛ
Π.Ρ.  Έχει γραφτεί ότι ο Ωνάσης κατέρρευσε μετά το θάνατο του Αλέξανδρου. Εσύ τι θυμάσαι απ’ αυτόν τον Ωνάση;
Γ.Φ. Ετοιμαζόμαστε θυμάμαι να φύγουμε για κρουαζιέρα στην Αμερική. Ήταν χειμώνας του 1973 όταν σκοτώθηκε με το γνωστό τρόπο ο Αλέξανδρος. Στο «ΧΡΙΣΤΙΝΑ» έπεσε μια παγωνιά, μια «μαυρίλα», η κρουαζιέρα όμως έγινε κανονικά. Μετά την κηδεία φύγαμε για Καραϊβική. Κάθε πρωί που ξυπνούσαμε βρίσκαμε τον Ωνάση στην πρύμη, με το πούρο μόνιμα αναμμένο, σκοτεινό και απόμακρο με το βλέμμα χαμένο στον ωκεανό. Ήταν φανερή η οδύνη και ο πόνος του από τον απροσδόκητο χαμό. Κάτι που δεν κατάφερε όπως ξέρεις να ξεπεράσει μέχρι το τέλος. Η Τζάκυ δεν ήταν όπως φάνηκε ο άνθρωπος που θα μπορούσε να τον «κρατήσει», όπως και κανείς άλλος εξ άλλου. Πολύ γρήγορα ήρθε η κρίση με τη Τζάκυ και διάφορα προβλήματα υγείας τον έφεραν στο τέλος. Πέθανε το 1975. Όπως ξέρεις στη διαθήκη του άφηνε το «ΧΡΙΣΤΙΝΑ» στη Χριστίνα με τον όρο ότι αν αυτή δεν το ήθελε να δωρηθεί στο κράτος. Η Χριστίνα δεν το ήθελε και μετά από ένα διάστημα που το σκάφος έμεινε να σκουριάζει στο Σκορπιό αποφάσισαν να το ρυμουλκήσουν στο ναύσταθμο στη Σαλαμίνα. Μαζί με τον καπετάνιο εγώ και άλλοι 4-5 από το πλήρωμα συνοδέψαμε την πληγωμένη πια κορβέτα στον Πειραιά. Ήταν το τελευταίο μου ταξίδι με τη θρυλική θαλαμηγό. Όχι όμως και το τελευταίο μου «νταραβέρι» μαζί της.                              
Είχαν περάσει αρκετά χρόνια όταν πηγαίνοντας με το καΐκι μου στο Φισκάρδο, συνάντησα το σκάφος αγκυροβολημένο έξω από το λιμάνι. Το όνομά του «CHRISTINA O». Σταμάτησα δίπλα του και ο καπετάνιος παρουσιάστηκε στη βαρδιόλα. Ήταν Γερμανός. Με ρώτησε αν ήθελα κάτι και του είπα για τη θητεία μου εκεί. Μου είπε ν’ ανέβω όμως δεν είχα χρόνο γι αυτό ζήτησε να περιμένω μερικά λεπτά. Μετά από λίγο κατέβηκε στη σκάλα κρατώντας μια τσάντα. «Ποιος είσαι»; μου λέει και μου δείχνει μια κατάσταση (crew list) του τότε πληρώματος. Του έδειξα τ’ όνομά μου. Ύστερα έβγαλε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες του σκάφους όπως ήταν εκείνη τη στιγμή, μου το χάρισε και μου είπε πως μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του για ότι ήθελα οποιαδήποτε στιγμή. Εκεί «τέλειωσα» με το «ΧΡΙΣΤΙΝΑ». 

Π.Ρ. Πολλές αναμνήσεις και τόσοι διάσημοι  στη ζωή σου Γιάννη. Πιστεύω πως κάθε ένας απ’ αυτούς ήταν ξεχωριστή προσωπικότητα όμως το  μέγεθος της προσωπικότητας του Ωνάση ποιος θα μπορούσε να πλησιάσει; 
Γ.Φ. Λένε πως ο Ωνάσης ήταν ο σημαντικότερος ο «μεγαλύτερος» σύγχρονος Έλληνας. Σίγουρα ήταν ο μόνος Έλληνας που γνώριζε όλος ο κόσμος. Δεν ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ήταν όμως ο πλούσιος που τον αναστάτωσε και που οι διασημότεροι άνδρες και οι ομορφότερες γυναίκες ήθελαν να βρεθούν δίπλα του. Αυτό το μεγαλείο της προσωπικότητάς του ένοιωσα για πρώτη φορά στην κρουαζιέρα  μετά το γάμο του με τη Τζάκυ, όταν φτάσαμε στο Μαϊάμι. Κάθε πρωί το λιμάνι ήταν πλημμυρισμένο κόσμο. Χιλιάδες Αμερικανοί κατέκλυζαν το μόλο και περίμεναν ώρες για να δουν το ζεύγος Ωνάση-Κένεντυ. 
ΜΕ ΤΟΝ ΩΝΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΤΖΑΚΥ
Εκείνο όμως που θέλω να πω, είναι ότι αυτός ο θρύλος που έγινε πρωτοσέλιδο στο TIME και στο NEWSWEEK, που στο σκάφος του φιλοξενήθηκαν, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, η Γκρέτα Γκάρμπο, η Άβα Γκάρντνερ, η Μάρλεν Ντήτριχ και δεκάδες άλλες διασημότητες, ήταν τόσο απίστευτα απλός με τον απλό κόσμο. «Δώσε μου το βρακί μου ρε Γιάννη!», ήταν μια συνηθισμένη του φράση όταν τον αποβίβαζα στο μόλο. Κι εγώ του έδινα το παντελόνι που ήταν πάντα μέσα στην τσάντα στο κρις κραφτ, μαζί μ’ ένα μπουκάλι ουϊσκυ, τα MURATTI τσιγάρα του, ένα πουλόβερ και δυο πούρα.   «Να περιμένω αφεντικό» τον ρωτούσα. Και περίμενα πολλές φορές μέχρι το πρωΐ, στις Κάννες, στη Ριβιέρα, στο Κάπρι, στο Μαϊάμι, στις Μπαχάμες, στη Μύκονο, στην Κέρκυρα και σ’ όλα τα τουριστικά θέρετρα του κόσμου. Το «ΧΡΙΣΤΙΝΑ»  stand by στη ράδα για να επιστρέψουμε και εκείνος να δώσει την εντολή για τον επόμενο προορισμό. Σίγουρα ήταν τότε ο κορυφαίος Έλληνας και όσοι είμαστε κοντά του το νοιώθαμε πολλές φορές και σίγουρα το ήξερε κι εκείνος. Και το έδειχνε παντού, γιατί ήταν παντού. 
Στην Αλεξάνδρεια αγκυροβολήσαμε για να παραβρεθεί προσκεκλημένος από τον πρόεδρο της Αιγύπτου Νάσερ για το γάμο της κόρης του. Στην πρύμη είχαμε ένα κιβώτιο γεμάτο βεγγαλικά. Η νύχτα της Αλεξάνδρειας έγινε μέρα από τα βεγγαλικά μας, και στον ουρανό σχηματιζόταν ένα τεράστιο πολύχρωμο «Ω».

Π.Ρ. Πιστεύεις ότι ο θάνατος του Αλέξανδρου ήταν ο λόγος που τον οδήγησε να αφήσει το ίδρυμα και τη μισή του  περιουσία σ’ αυτό;  Ήταν δηλαδή ο μεγάλος πόνος , ο οδηγός για τη δημιουργία του ιδρύματος «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΩΝΑΣΗΣ», με αποτέλεσμα τα τεράστια οφέλη στην κοινωνία μας; 
Γ.Φ. Μπορεί η μεγάλη αδυναμία και αγάπη του για τον Αλέξανδρο να βάρυνε στην τελική του απόφαση. Πιστεύω όμως ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος γεννήθηκε για να φτάσει εκεί που έφτασε και η φυσική του κατάληξη ήταν η εθνική ευεργεσία.
Π.Ρ. Με λίγα λόγια, απ’ αυτό το ταξίδι ο Γιάννης ο Καμαρώνης τι αποκόμισε;
Γ.Φ. Δώδεκα χρόνια είναι αρκετά μεγάλο κομμάτι ανθρώπινης ζωής. Αυτά τα χρόνια ήταν για μένα το κομμάτι της νιότης μου. Έζησα καλά δίπλα σ’ έναν κόσμο που δεν ήταν «δικός μου». Μέσα στην υποχρέωση των υπηρεσιών είχα πάντα τη μικρή ανεξαρτησία , εκείνη που μου επέτρεψε να λέω πως γνώρισα τον κόσμο που αλλιώς ποτέ δε θα γνώριζα. Είχα τη δυνατότητα να «περπατήσω» στους παραδείσους της Καραϊβικής, να πιω καφέ στο Μαϊάμι, να διασκεδάσω στο Μόντε Κάρλο, στη Ριβιέρα, στο Κάπρι και να ονειρευτώ στις κρουαζιέρες της διασημότερης κορβέτας του κόσμου. Γνώρισα ανθρώπους διαφορετικών πολιτισμών και ενδιαφερόντων και έζησα έρωτες και σχέσεις που ομόρφηναν τη ζωή μου. 
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ... ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ
Εκείνο όμως που πιστεύω πως ήταν καθοριστικό για τη στάση μου απέναντι στη ζωή, ήταν ότι έζησα τόσο κοντά στη ζωή και στο ... θάνατο αυτής της δυναστείας.

Υ.Γ. Μια συνέντευξη με το Γιάννη το Καμαρώνη θα μπορούσε να κρατήσει ώρες ατελείωτες. Δώδεκα χρόνια ζωής δίπλα στη δυναστεία  Ωνάση και τα «παρακλάδια» της μπορεί να γεμίσει με ιστορίες τόμους ολόκληρους. Γνωστά και άγνωστα κομμάτια μιας θρυλικής οικογένειας που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στο πάνθεον της Ελληνικής ιστορίας.       
Ο Γιάννης κοιτάζει τις φωτογραφίες του και νοσταλγεί. Τις άλλες στιγμές, εκείνες που δε γράφτηκαν και δε φωτογραφήθηκαν τις μοιράζεται με το Λεωνίδα, το Γιώργαρο και τους ψαράδες , τα καλοκαιρινά πρωϊνά στην Πόλη. Και κάπου κάπου πετιέται μέχρι το Νυδρί για να ξαναζήσει τη νοσταλγία εκείνης της εποχής με το Νικόλα, το Γεράσιμο και τους άλλους φίλους του "Ωνάσειου" παρελθόντος του.


To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΠΛΑΤΥ ΡΕΙΘΡΟΝ"

Ευχαριστώ τον Γιάννη που μου παραχώρησε κάποιες από τις φωτογραφίες των αναμνήσεων του.



4 σχόλια:

  1. Great insight to the Onassis years, by a great friend, Gianni.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγκάρδιους χαιρετισμούς και την αγάπη μου στον φίλο μου ΓΙΑΝΝΗ ΦΑΤΟΥΡΟ που δουλέψαμε μαζί Ναύτες Στο OLYMPIC EAGLE Του ΩΝΑΣΗ 1961-1963

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η φιγούρα ενός ωραίου ναυτικού , πεντακάθαρου πάντα στα άσπρα ντυμένος ( με γραμμένο skorpios αν θυμάμαι καλά και Christina) στο λευκό μπλουζάκι, η φιγούρα αυτή του κου Γιάννη , ήταν στην παραλία του Νυδριού της Λευκάδος τα καλοκαίρια που έμεινα εκεί 1970 και 1971.
    Αυτά με τα παιδικά μάτια - τότε ήμουν 10 και 11 ετών αντίστοιχα-.
    Ο τότε οδηγός των κρις κράφτ Κος Γιάννης ( σήμερα που διάβασα αυτό το άρθρο) έμαθα το επίθετό του, ο τότε οδηγός των ακριβών και λουσάτων κρίς κράφτ του Σκορπιού που βγαίνανε στο Νυδρί, ήταν όπως εκ των υστέρων εκτι΄μώ ένας ναυτικός με θέμελο.
    Ήταν σαν βιδωμένος πάνω στο σκάφος όταν το έφτανε στην τότε μικρή προβλήτα του Νυδριού ( ένα μέρος ήταν υπερυψωμένο για να πλευρίζουν τα μεγαλύτερα πλοία) και έκανε στέρεο κουμάντο για να κατέβουν οι άνθρωποι απ το σκάφος στην προβλήτα.
    Και οι άνθρωποι ήταν θυμάμαι καλά. Ο Τζών Τζών, η Καρολίνα, μια φορά είχα δεί την Τζάκυ και μία φορά την Χριστίνα μαζί με άλλους φιλοξενούμενους εκάστοτε στον Σκορπιό.
    Τότε υπήρχε μόνο ο φλοίσβος του Γεράσιμου Σταύρακα και του Νίκου Κομινάτου το μαγαζί, με το ηλεκτρόφωνο και το δισκάκι- ταγούδι '' βρέ δε βαριέσε αδερφέ'' του Κώστα Χατζή, που έπαιζε κατά προτίμηση εκάστοτε των πελατών.
    Ο νεαρός τότε Τζών- Τζών, είχε και γουόκι τόκι στα αυτιά και τραγούδαγε μαζί και του άρεσαν τα παγωτά θΑΎΜΑ που φκιαχνόντανε στην ΛΕυκάδα, η Καρολίνα ήταν συνεσταλμένο κορίτσι, η Τζάκυ ήταν sui generis, η Χριστίνα ήταν απροσδορίστου κατεύθυνσης και μια φορά είχα δεί τον Ωνάση, όταν κατέβαινε απ την προβλήτα για να μπεί στο χαμηλό σε ύψος κρίς κράφτ , κρεμ χρώματος με κόκκινο γυαλιστερό , εξαίσιο και ακριβό για τα μέτρα της εποχής.
    Ο κος Γιάννης λοιπόν ήταν ο ναυτικός οδηγός των κρις κράφτ , που με τα μάτια του παιδιού της εποχής τότε, ήταν σίγουρος ήξερε την Θάλασσα, καθαρός, κομψός και του πηγαίνανε τα άσπρα ναυτικά ρούχα , περιποιημένος και με μαλί πολύ μοντέρνο της εποχής ( στυλ τότε ;Eμμερσον Φιτιμπάλντι του πιλότου της Formula 1 όπως δείχνουν οι φωτογραφίες στο άρθρο τούτο).
    Ήταν σοβαρός άνθρωπος και στην εμφανισή του και στην δουλειά του, αυτή την εντύπωση σου άφηνε, αλλά όχι τα μυαλά του να έχουν πάρει αέρα, μια και τότε δούλευε στου Ωνάση, που πολλοί στο ΝΥδρί δεν τον συμπαθούσαν ή έτρεφαν ζήλεια μια και ήταν ο Ωνάσης.
    Προστάτευε διακριτικά τα παιδιά της Τζάκυ, αλλά ένοιωθες ότι δεν ήταν αυτός ο ρόλος του, αλλά ασφαλώς ήταν προστατευτικός και προσεκτικός και με τους επιβάτες που μετέφερε με τα κρίς κράφτ.
    Χάρηκα που χωρίς να τον ξέρω προσωπικά το είδα στο αφιέρωμα τούτο, νάναι εν υγεία και γαλήνη το κάθε μέρα του, και είναι από τους ανθρώπους που σίγουρα τιμούσαν και τον εργοδότη του και το μεροκάματό του και τους άνθρώπους που εξυπηρετόύσε με τα σκάφη. Και η άποψή μου από τότε και με τα μάτια τα τότε του παιδιού, ήταν και καλύτερος σε όλα απ την εμφάνιση και μόνο, από όλους όσους είδα να μεταφέρει με τα κρίς κράφτ.
    Νάναι καλά και να γράφει τις θύμησές του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεύτερη αναφορά συνέχεια της άποψής μου για το παραπάνω κείμενο, σχετικά με τις θύμησες του Κου Γιάννη Φατούρου για τον Ωνάση- Σκορπιό.( Το θέμα τούτο δεν σχετίζεται με τον Γιάννη Φατούρο, αλλά αποτελεί προσωπική μαρτυρία μου, της οποίας το ιστορικό ακολουθεί παρακάτω).

    Με τα μάτια του παιδιού το 1970 -1972 ( 10-12 ετών τότε) και μάλλον το έτος 1971 χωρίς να είναι ακριβώς σίγουρος για το ακριές έτος,..... Δεν μου είχε κάνει καθόλου καλή εντύπωση, μάλιστα τότε φοβήθηκα ως παιδί με το συμβάν που είδα στην προβλήτα στο Νυδρί.
    Ένα ιδιωτικό κρίς κράφτ , βαθύ γενικά στο πίσω μέρος γεμάτο πέτρες μικρές - σόμπολα για σημάδι και πέταμα με κακό σκοπό- και μέσα στο ιδιωτικό κρίς κράφτ ένας τύπος με φωτογραφικές μηχανές και μία μικρή μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό, και αυτός ο τύπος να απειλεί και να βρίζει αισχρά, με κακά λόγια για την παιδική ηλικία μου και ταυτόχρονα να λέει στους παρευρισκόμενους πάνω στην προβλήτα ψηλότερα απ το κρίς κράφτ βέβαια, ότι.... τους πλάκωσα στις πέτρες και είδα ότι έσπασα ένα τζάμι από κρίς κράφτ του Σκορπιού που φύλαγε στην περίμετρο του Σκορπιού για να μην πλησιάζουν οι φωτογράφοι, όπως καταλάβαινα τότε.
    'Ο τύπος αυτός ήταν λίγο ξερακιανός στα μάγουλα είχε μάλλν μυτερή μύτη, νευρικός και πρέπει στο πρόσθιο μέρος του κρις κράφτ να ήταν αν θυμάμαι και άλλος - ίσως ο οδηγός του ιδιωτικού κρίς κράφτ.
    Η όλη αίσθηση που είχα τότε ήταν μια εξαιρετικά βίαιη έως τραμπούκικη συμπεριφορά του τύπου που που έβριζε και πάταγε δίπλα απ τις πέτρες και πάνω σε αυτές που ήταν μέσα στο ιδιωτικό κρίς κράφτ.
    Ταυτόχρονα επειδή ήταν λίγο πρίν το σούρουπο, είχε πέσει ο ήλιος, κύταζε δεξιά αριστερά σαν αφιονισμένος και ρώταγε τους πολίτες που ήταν από πάνω στην προβλήτα, αν ήρθαν τα καρακόλια ( εννούσε οι τότε χωροφυλακή όπως έμαθα τότε ότι εννούσε μια και την λέξη δεν την ήξερα και μου έμεινε από τότε), για να το σκάσει θαλασσίως με το ίδιωτικό κρίς κράφτ.
    Τότε και είμαι σίγουρος για αυτό και το θυμάμαι το όνομα, όλοι οι παρευρισκόμεμοι στην προβλήτα ανέφεραν ότι ήταν κάποιος Κουλούρης. Και το όνομα το θυμάμαι γιατί μου έμενε η εντύπωση ότι ήταν αστείο το όνομα αυτό μια και αναφερούνταν στα ψωμένια κουλούρια που ξέραμε τότε και την κουλούρα της αποκριάς.
    ήμασταν παιδάκια στην προβλήτα στο ΝΥδρί, στο μέρος δεξιά του υπερυψωμένου μέρους της προβλήτας, εκεί που ήταν ποιο ψηλά το τσιμέντο της προβλήτας απ την θάλασσα, απ ότι ήταν στο αριστερό μέρος απ την υπερυψωμένη προβλήτα που κατέληγε σε παραλία τότε ψιλοαμουδιά .
    έτσι το ιδιωτικό αυτό κρίς κράφτ πήγε στο δεξί και ποιο κρύφιο μέρος της προβλήτας για να μπορεί να μην φαίνεται ο φωτογράφος και ο οδηγός του κρίς κράφτ που ήταν μέσα.
    Πάντα το δεξί και αριστερό μέρος κυτάζοντας από την προβλήτα προς την θάλασσα.
    Μου έκανε τότε φοβιστική εντύπωση και το πρόσωπο αυτού του βρίζοντα και νευρικού τύπου που ήθελε να φωτογραφόσει λαθραία μια γιορτή στον Σκορπιό και πολεμούσε με πέτρες τα σκάφη του σκορπιού που ήταν για να εμποδίζουν την προσέγγιση στο νησί.
    Μέχρι φόβο προκαλούσε η μανία , του υβριστή φωτογράφου εκείνου, με λεξιλόγιο που ένοιωθες ότι ήταν άγριο και σιγά σιγά , άκουσα κάποιον μεγαλύτερο που ήταν δίπλα μας ως πιτσιρικάδες που ήμαστε εμείς, που είπε σε διπλανό του.. πάμε να φύγουμε από δώ γιατί αυτοί είναι επικίνδυνοι ή κάτι τελικά τέτοιο,που μας τρόμαξε και μας τους πιτσιρικάδες και φύγαμε μαζί με τους μεγαλύτερους.
    Ο άνθρωπος αυτός ο μέσα στο κρίς κράφτ γεμάτο σωρό πέτρες- σόμπολα για πέταμα σε στόχοαπό μακρυά με το χέρι, αλλά και 5-6 μεγαλύτερες πέτρες ίσα με την χούφτα ανθρώπου σε μέγεθος,ο άνθρωπος αυτός μου είχε αφήσει την εντύπωση μοχθηρού κακού επικίνδυνου ακοινώνητου καυ γενικά τραμπούκου που σε φόβιζε και που φοβόνταν ότι θα τον πιάσει η χωροφυλακή και για τούτο σαν και κρυβόνταν - όχι για πολιτικούς λόγους βέβαια-.
    Αυτά θυμαμαι για τα καλά και τα θυμάμαι όλα καλά. Και όσο γίνεται ακόμα ο παιδικός εκείνος φόβος και η απορία που είχα νοιώσει τότε για αυτόν τον άνθρωπο και την - με σημερινά λογια τραμπούκικη συμπεριφορά του- δεν με έχουν εγκαταλείψει ως μνήμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή