Η εξόντωση της μεραρχίας "Acqui" είναι μια γνωστή ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι ενώ το μέγεθος του Ναζιστικού αυτού εγκλήματος είναι το δεύτερο μετά την Σοβιετική σφαγή των 22.000 Πολωνών στο Κατήν, είχε μείνει σχεδόν άγνωστο στο παγκόσμιο κοινό μέχρι την προβολή της ταινίας "Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι".
Βέβαια, ο Λούι ντε Μπερνιέ (Louis de Bernieres), εμπνευσμένος από το τραγικό γεγονός το Σεπτέμβρη του 1943 στην Κεφαλονιά, έξυσε με το μαντολίνο του λοχαγού του, μια πληγή που στην Ιταλία (όχι τυχαία) είχε σχεδόν ξεχαστεί. Στην πραγματικότητα, τόσο η τραγωδία όσο και η ιστορία του λοχαγού ήταν πολύ πιο συγκλονιστικές από την αφήγης του ντε Μπερνιέ αλλά και από την ταινία του John Madden.
Η ταινία στην αρχή -2001- δεν θεωρήθηκε πετυχημένη, παρόλο που στο Box Office δεν τα πήγε καθόλου άσχημα. Στην Ιταλία όμως, η αντίδραση του κοινού δεν είχε να κάνει τόσο πολύ μ’ αυτήν...
Η Δικαιοσύνη που δεν ήρθε ποτέ..
Το 1945 στην δίκη της Νυρεμβέργης, ο Hubert Lanz, διοικητής του 22ου σώματος στρατού Ορεινών κυνηγών της Βέρμαχτ υπεύθυνος για τη σφαγή στην Κεφαλονια, καταδικάστηκε σε 12 χρόνια κάθειρξη. Εξέτισε μόνο τα τρία χρόνια της ποινής, επειδή στο δικαστήριο δεν υπήρξε ούτε ένας μάρτυρας από την Ιταλική πλευρά και η απολογία του δεν είχε καμία σχέση με την αλήθεια. Ο ταγματάρχης von Hirschfeld δε, διοικητής των "Gebirgsjäger" που είχε πρωταρχικό ρόλο στις εκτελέσεις, είχε σκοτωθεί το 1944 στην Πολωνία.
Το 1957 στην Ιταλία, πάνω από 60 πρώην αξιωματικοί της "Acqui" που κατηγορήθηκαν ότι οδήγησαν ανεύθυνα τους στρατιώτες τους εναντίον των Γερμανών χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες, αθωώθηκαν για να μην αμαυρωθεί η εικόνα του Ιταλικού στρατού. Ταυτόχρονα μια δίκη εναντίων 30 πρώην Γερμανών στρατιωτών κατέληξε σε αδιέξοδο.
Το 1964, η υπόθεση υποστηριζόμενη με στοιχεία - αποδείξεις του Σίμον Βίσενταλ άρχισε να εκδικάζεται στο δικαστήριο της Ντορτμούνδης, αλλά λίγο αργότερα κατέληξε στο αρχείο για να ανοίξει πάλι το 2001. Ακριβώς την χρονιά που άρχισε να προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες "Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι"...
Μεραρχία "Acqui". Μικρό ιστορικό.
Ο Χίτλερ έδωσε στου Ιταλούς συμμάχους του τη διοίκηση και έλεγχο των νησιών του Ιονίου τα οποία είχαν ιδιαίτερη στρατηγική σημασία για τον έλεγχο της πρόσβασης στον Κορινθιακό και γενικά της διέλευσης στην Ανατολική Μεσόγειο και Αδριατική.
Η Μεραρχία πεζικού «Acqui» έρχεται στην Κεφαλονιά το Μάιο του 1942 υπό τη Γενική Διεύθυνση του στρατηγού Αντόνιο Gandin. Εκτός από την "Acqui", στην Κεφαλονιά ήταν και ο 2ος Λόχος του VII Τάγματος καραμπινιέρων καθώς και η Ναυτική Διοίκηση με τρία τάγματα οπλιτών, τρία νοσοκομεία και άλλες μονάδες, όπως το πυροβολικό σώμα του Ομίλου CLXXXVIII, καθώς και δύο αεροσκάφη.
Συνολικά οι Ιταλικές δυνάμεις στην Κεφαλονιά αριθμούσαν περίπου 12.000 άνδρες, ενώ από το Μάρτιο του 1943 ενσωματώθηκε στη μεραρχία Acqui ένας λόχος 160 άοπλων Σλοβένων, προορισμένος για διαφορα έργα και όχι πολεμικές επιχειρήσεις.
Δυο λόγια για τον Παμπαλόνι
Ο Άμος Παμπαλόνι, δεν είναι άγνωστος στην Κεφαλλονιά. Κάθε άλλο! Προσωπικά αισθάνομαι μικρός να γράψω γι αυτόν τον άνδρα, πόσο μάλλον όταν άλλοι έχουν γράψει τόσα πολλά .Απλά προσπαθώ όσο μπορώ να το γνωστοποιήσω στον αναγνώστη του "North Ithaca", δηλαδή σε αυτούς που δεν ξέρουν ή γνωρίζουν λίγα για τη ζωή αυτού του ανθρώπου. Θα προσπαθήσω, να μεταφέρω εδώ τα σημαντικότερα στοιχεία από μια ζωή που πολλοί θα ήθελαν αλλά θα φοβόταν να ζήσουν!
Ο Amos Pampaloni το 1939 έγινε υπολοχαγός και το 1940 υπηρετώντας στη μεραρχία "Acqui" περνάει πρώτα στην Αλβανία, στη συνέχεια στην Κέρκυρα και τελικά στην Κεφαλονιά.
Η απίστευτη ιστορία του λοχαγού Παμπαλόνι
Θα μπορούσε να ήταν μια συνέντευξη αλλά πλέον... είναι αργά. Μπορείς να το δεις και σαν ένα παραμύθι που τελειώνει με απίστευτο happy end και αναρωτιέσαι πως και δεν έχει γίνει ακόμη ταινία. Το σίγουρο είναι οτι ο Άμος Παμπαλόνι ποτέ δεν ένιωσε άνετα να πει την ιστορία του...
Εγώ, αισθάνθηκα την υποχρέωση να την παρουσιάσω στον αναγνώστη, επειδή η ιστορία του Παμπαλόνι, μέσα στην μακάβρια ιστορία της μεραρχίας "Acqui", συνέβη τόσο κοντά στην Ιθάκη, οι κάτοικοι της οποίας έπαιξαν και αυτοί το ρόλο τους για να σώσουν ζωές Ιταλών που επέζησαν από το γερμανικό μακελειό.
Στις 10.30 το πρωί της 22 Σεπτεμβρίου 1943, στον Αίνο της Κεφαλονιάς, , μερικοί αντάρτες, ερχόμενοι από τα Διλινάτα, αναφέρουν στον διοικητή τους Καββαδία, ότι ανάμεσα στους ογδόντα εκτελεσμένους στα Διλινάτα, δεν βρέθηκε κανένα πτώμα Ιταλού με βαθμό λοχαγού. "Αδύνατον" ψελλίζει ο Καββαδίας...
«Εγώ – διηγείται ο Παμπαλόνι - δηλαδή το πυροβολικό που ήταν στις διαταγές μου, τοποθετηθήκαμε απέναντι από την πρώτευσα, την πόλη του Αργοστολίου. Υποτίθεται θα τον προστατεύαμε από πιθανή επίθεση των αγγλο-αμερικανών αλλά...αυτοί δεν εμφανίστηκαν ποτέ! Οπότε, η ζωή κυλούσε με έναν τρόπο που δύσκολα θύμιζε πόλεμο! Έτσι, όπως και στην Κέρκυρα, έβγαινα στην πόλη τα βράδια. Από κει που βρισκόμουν, με το άλογο μου δεν απείχε πάνω από 15 λεπτά και έτσι, κάθε βράδυ πήγαινα στα διάφορα καφέ η μπάρ.
Ενώ η ζωή για τον Άμος Παμπαλόνι και χιλιάδες σαν αυτόν στην Κεφαλονιά δεν θυμίζει πόλεμο, στην Ιταλία οι σύμμαχοι φέρνουν στην ηγεσία μιας προσωρινής κυβέρνησης τον στρατηγό Μπαντόλιο. Ο φασισμός μόλις απέτυχε. Η Ιταλία ανακοινώνει την ανακωχή και το γεγονός αυτό βγάζει στους δρόμους από την χαρά όλους τους Ιταλούς.
Το ίδιο κάνουν και οι Ιταλοί εκτός χώρας... μόνο που δεν μπορούν να φανταστούν τι θα περάσουν μέχρι να φτάσουν – αν φτάσουν - στα σπίτια.
Στον Αργοστόλι, Έλληνες και Ιταλοί γιορτάζουν μαζί!
Και όπως διηγείται ο Άμος Παμπαλόνι « Είμασταν ευτυχισμένοι. Όχι επειδή είμασταν αντιφασίστες, απλά επειδή τελείωνε ο πόλεμος. Κατά της 22.00, με επισκέπτονται στον στρατώνα, οι φίλοι μου που συναντιόμασταν τα βράδια. Και τι μου λένε...
"Εγώ είμαι ο δικηγόρος Μιλιαρέσης αλλά είμαι και ο Πρόεδρος της Επιτροπής της απελευθέρωσής του Αργοστολίου!
Εγώ είμαι ο Καββαδίας, συνταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού μα τώρα είμαι αντάρτης.
Εγώ είμαι ο Παπαφώτης και είμαι ο γραμματέας του Κομουνιστικού Κόματος του Αργοστολίου...
Αγκαλιές και φιλιά, ήμαστε όλοι αδέρφια»!
Οι γερμανικές δυνάμεις χωρίς να χάσουν χρόνο, ζητάνε από τους Ιταλούς να παραδώσουν το βαρύ εξοπλισμό τους, πυροβολικό και πολυβόλα. Οι Ιταλοί το απορρίπτουν περιμένοντας ταυτόχρονα και διαταγές από την νέα κυβέρνηση. Οι Γερμανοί, ξανάρχονται με νέα πρόταση. Αφοπλισμό των Ιταλών στην πλατεία του Αργοστολίου μπροστά στον ελληνικό λαό σαν μάρτυρας ασφάλειας. Οι Ιταλοί το θεωρούν ντροπή και περιμένουν ακόμα κάποια οδηγία πώς να θεωρούν πλέον τους Γερμανούς με τους οποίους συζούσανε και πολλοί γνωριζόντουσαν πριν. Ούτως η άλλως, στην Κεφαλονιά ήταν σχεδόν 2.000 Γερμανοί. Ο Αντόνιο Γκαντήν προσπαθεί να κερδίσει χρόνο στης διαπραγματεύσεις μέχρι να φτάσει μια συγκεκριμένη οδηγία από την Ιταλία...
Μόνο στης 11 Σεπτεμβρίου, φτάνει ραδιογράφημα που λέει ότι σε κάθε πιθανή γερμανική προσπάθεια αφοπλισμού, οι Ιταλοί πρέπει να αντισταθούνε με όλους τους τρόπους!
Οι Γερμανοί, μη περιμένοντας το τέλος των διαπραγματεύσεων, επιχειρούν εισβολή στο Αργοστόλι με την άφιξη πέντε αποβατικών με άρματα μάχης και ενισχύσεις. Το τάγμα "Edelweis" ήταν ήδη στο δρόμο προς την Κεφαλονιά και τα" Stukas" έτοιμα.
«Στις 13 Σεπτεμβρίου την αυγή - λέει ο Παμπαλόνι - ο λοχίας Τονιάτο, έρχεται φωνάζοντας - Λοχαγέ, λοχαγέ, στον κόλπο φτάνουν οι Γερμανοί...είναι μερικά αποβατικά με άρματα μάχης και ενισχύσεις!
Έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Πυροβολώ δεν πυροβολώ... και την πήρα. "Πυρ" φώναξα και ήξερα ότι το ίδιο θα έλεγε οποιοσδήποτε άλλος από αυτούς δίπλα στην θέση μου...
Αργότερα, περίμενα να με συλλάβουνε για παράπτωμα, απειθαρχία αλλά... Ο στρατηγός Αντόνιο Γκαντήν έκανε κάτι πολύ επαναστατικό! Επικοινώνησε με όλους τους αρχηγούς και έβαλε να ερωτηθούν όλοι οι στρατιώτες:
- Να ενωθούνε με τους Γερμανούς;
-Να παραδώσουν τα όπλα στους Γερμανούς;
- να αντισταθούν πολεμώντας τους Γερμανούς σαν εχθρούς τους;
Εννοείτε ότι ήταν στην βούληση του καθενός να διάλεγε ότι ήθελε. Τελικά, όλοι αποφάσισαν να πολεμήσουν…
Ο Γκαντήν απάντησε με ραδιογράφημα στους Γερμανούς "Η μεραρχία διάλεξε να μην παραδώσει τα όπλα. Σας διατάζω να αφήσετε το νησί μέχρι αύριο το πρωί στις 09.00!
Οι Γερμανοί, είχαν ήδη στο δρόμο επίλεκτες δυνάμεις της μεραρχίας"Εdelweis", την καλύτερη στον ορεινό πόλεμο. Τα "Στούκας" πριν τις εννιά της άλλης ημέρας άρχιζαν να σφυροκοπάνε ανελέητα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, στον ουρανό υπήρχαν μόνιμα 30 με 40 "Στούκας"! Είμασταν καταδικασμένοι! Παρατημένοι στο έλεος του Θεού και τα πυρομαχικά μας τελειώνανε. Καμία κίνηση βοηθείας από τους συμμάχους... λες και δεν υπήρχαμε!
Λίγο αργότερα, όλοι μας όρθιοι μαζί με τους τραυματίες, άρχισαν να μας αφαιρούνν τα ρολόγια, τα πορτοφόλια, τα βραχιόλια και τις ζώνες...
Διαμαρτυρήθηκα στον λοχαγό τους. "Δεν είναι σωστό! Παραβιάζετε τις διεθνείς συνθήκες μεταχείρισηςς αιχμαλώτων"..
«Ναι αλλά όχι των λιποτακτών και αλητών»!!
Στο χέρι κρατούσε ένα πιστόλι "Parabel". Ο Τονιάτο ξαφνικά φωνάζει στους άλλους "Παιδιά! Πείτε όλοι την νεκρώσιμη ακολουθία..."
"Μα τι κάνεις? Γιατί τους κατεβάζεις το ηθικό και τους πανικοβάλλεις?" Ο κακόμοιρος ο Τονιάτο, από τα λίγα γερμανικά που ήξερε μάλλον κατάλαβε...
"Προχώρα" με διατάζει αυτός ο λοχαγός κάνοντας νόημα με το χέρι που κρατούσε το πιστόλι. Με το που κάνω ένα βήμα, ακούω ένα πυροβολισμό πίσω μου. Μόνο ένα και έπεσα κάτω χωρίς να καταλάβω τίποτα. Με είχε πυροβολήσει στο κεφάλι αλλά η σφαίρα μπήκε από το σβέρκο μου, διαπέρασε το λαιμό και βγήκε μπροστά περνώντας ξυστά από την καρωτίδα, ευτυχώς χωρίς να την ακουμπήσει. Δεν καταλάβαινα τίποτα! Απλά, ήμουν πνιγμένος στα αίματα! Ξαφνικά ακούω το πολυβόλο και μετά φωνές "Μάμα ,Μάμα! Θέε, Θεέ μου, Θεέ μου..."
Λίγο αργότερα μεμονωμένους πυροβολισμούς. Ήταν οι χαριστικές βολές...
Αργότερα σιωπή και μετά τραγούδι καθώς αυτοί φεύγανε. Εγώ φοβόμουν να κουνηθώ και δεν ήξερα ακόμη τι ακριβώς είχε γίνει! Ούτε και τη δική μου κατάσταση γνώριζα. Είχα ακούσει πολλές ιστορίες, αλλά πραγματικά δεν καταλάβαινα αν ήμουν ζωντανός η νεκρός...
Άνοιξα τα μάτια μου όταν κάποιοι αντάρτες έψαχναν ανάμεσα στα πτώματα για επιζώντες. Ήρθαν και σ’ εμένα "Κακομοίρη, κακομοίρη, ... είσαι καλά?" Ήμουν καλά και ήθελα να φύγω. Ήμουν καλά από την άποψη ότι ήμουν ζωντανός, αλλά αισθανόμουν υπεύθυνος για τον θάνατο και των 80 αντρών του πυροβολικού που διεύθυνα! Βλέπεις, εγώ δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε και νόμιζα ότι, ότι συνέβη ήταν τιμωρία για εμάς, επειδή οι Γερμανοί είχαν μάθει ότι εγώ είχα δώσει την διαταγή να χτυπήσουμε τα αποβατικά!!
Έφυγα με τα πόδια μου από κεί και κάπου στα Φαρακλάτα συναντάω ένα κορίτσι, την Μαρίκα. Έλα στο σπίτι μου να σε βοηθήσω - μου είπε όταν με είδε ματωμένο - είμαι κόρη παπά, έχω τον αδερφό μου αντάρτη, και την αδερφή μου, μα και εγώ αντάρτισσα είμαι. Δεν ήθελα να την ακούσω αλλά το Αργοστόλι απείχε δυο ώρες από εκεί και ανάμεσα στους λόφους συνέχιζαν οι μάχες και θα έπρεπε να ήσουν τρελός να περνάς ανάμεσα..."Έλα" επέμενε η Μαρίκα. "Γιατρό δεν έχουμε αλλά έχουμε έναν δόκιμο που είναι πολύ καλός, σαν γιατρός!"
Έτσι, δεν πήγα στο νοσοκομείο αλλά στο σπίτι του παπά στα Φαρακλάτα. Την άλλη μέρα, οι Γερμανοί έβγαλαν έξω από το νοσοκομείο όλους του τραυματίες, χωρίς εξαίρεση βαθμών και τους εκτελέσανε! Η Μαρίκα μου είχε σώσει την ζωή!
Την επόμενη φτάνει ένας αγγελιοφόρος από το αρχηγείο των ανταρτών του Αίνου. Όταν γύρισε, ενημέρωσε τους διοικητές του ότι στο σπίτι του παπά στα Φαρακλάτα, βρίσκεται ένας επιζών Ιταλός λοχαγός του πυροβολικού... Μόλις το άκουσε ο φίλος μου ο Καββαδίας, στέλνει δυο αντάρτες στο σπίτι που βρισκόμουν και μου είπαν ότι τους έστειλε ο αρχηγός τους ο Καββαδίας αλλά, αν δεν ήθελα, δεν ήμουν υποχρεωμένος να πάω μαζί τους.
Βέβαια επέλεξα να πάω στο βουνό. Ένας ισχυρός λόγος, ήταν ότι θα είχα την ευκαιρία να πάρω την εκδίκησή μου...
Μερικές ημέρες αργότερα, οι Γερμανοί, που είχαν μάθει για τον διασωθέντα Παμπαλόνι, απαγχόνιζαν σε μια ελιά στα Φαρακλάτα, τον γιό του παπά, τον αντάρτη Άγγελο Κωνσταντάκη μπροστά στα μάτια του πατέρα του ...»
Για την ιστορία:
Στην Ιταλία έχουν γραφτεί 15 βιβλία για το θέμα αυτό. Οι ανεκτίμητες μαρτυρίες του επιζώντα Ρέντζιο Απολλόνιο ειδικά σε φωτογραφικό υλικό, του κληρικού του στρατού Ρομουάλντο Φορμάτο που έσωσε και άλλους από το βέβαιο θάνατο και οπωσδήποτε του Άμος Παμπαλόνι, βοήθησαν πολύ να ριχτεί άπλετο φως σε αυτό το τραγικό συμβάν.
Οι αριθμοί ποτέ δεν μπορούν να είναι οι σωστοί, ωστόσο, έχουν παρθεί το 1945 από έγραφα.
Η μάχη ξεκίνησε στις 18 Σεπτεμβρίου και έληξε όταν οι Ιταλοί ακολουθώντας της διαταγή του στρατηγού Antonio Gandin και σχεδόν χωρίς πυρομαχικά σήκωσαν την λευκή σημαία στης 22 Σεπτεμβρίου στις 11.00.
Oι Γερμανοί, στη σύντομη μάχη που ακολούθησε είχαν βαριές απώλειες έστω και αν ανάφεραν μόνο 300 νεκρούς. Σε ιταλικό βιβλίο μετά των πόλεμο, αναφέρονται 1.500 νεκροί και απώλειες 19 αεροπλάνων και 17 αποβατικων...
Στο σύνολο, η σφαγή της Κεφαλονιάς, κόστισε την ζωή σε 1315 Ιταλούς πεσμένους στις μάχες, 5.446 εκτελεσμένους μετά την διαταγή του γερμανού διοικητή Hubert Lanz,
σχεδόν 3.000 πνιγμένων στην θάλασσα όταν τρία γερμανικά καραβιά, "Ardena", "Marguerita" και "Mario Roselli" τορπιλίστηκαν ενώ έπλεαν από Πάτρα προς Κέρκυρα. Μάλιστα, το τελευταίο καράβι βομβαρδίστηκε από συμμάχους που δεν γνώριζαν για την ύπαρξη 5500 αιχμαλώτων με συνέπεια τον θάνατο 1.302 Ιταλών,κοντά στην Κέρκυρα!
Σκοτώθηκα επίσης 25 Σλοβένοι, ενώ 43 χάθηκαν στη θάλασσα.
Σύνολο: 9.640. Αλλού αναφέρεται ότι είναι 9.000 στρατιώτες και 415 αξιωματικοί αλλά οι αληθινοί αριθμοί δεν θα βρεθούνε ποτέ... Ο στρατηγός Αντόνιο Γκαντήν μαζί με άλλους 137 εκτελέστηκαν στο "Κόκκινο Σπίτι" στους Αγίους Θεοδώρους. Πριν εκτελεστεί, ο Γκαντήν πέταξε το Σιδερένιο Σταυρό στα σκουπίδια.
Το 1950 μετά από έρευνες, τα οστά των 3.000 στρατιωτών και 189 στρατιωτικών, γύρισαν στην Ιταλία για να ταφούν στο Κοιμητήριο του Πολέμου στο Μπάρι. Το πτώμα του Αντόνιο Γκαντήν δεν βρέθηκε ποτέ!
Οι επιζώντες υπολογίζονται περίπου 2.000 οι οποίοι στάλθηκαν στην Γερμανία και αργότερα και στη Σοβιετική Ένωση απ’ όπου οι περισσότεροι δεν γύριζαν πίσω!
Το 2009, μετά από μάχη με τη γραφειοκρατία, μια ομάδα δυτών του Ιταλικού Υπουργείου Άμυνας, εντόπισαν το κουφάρι του πλοίου "Ardene", ένα απο τα τρία πλοία που ναυάγησε κατά την μεταφορά των Ιταλών αιχμαλώτων. Πάνω στο πλοίο υπήρχαν 840 Ιταλοί και 60 Γερμανοί μέλη του πληρώματος. Οι 60 Γερμανοί, εξοπλισμένοι με σωσίβια σώθηκαν όλοι. Από του Ιταλούς, μόνο οι 110 τα κατάφεραν και οι 720 σκελετοί υπάρχουν ακόμα στο κουφάρι του πλοίου. Το κουφάρι του πλοίου "Ardene", που βρίσκεται σε βάθος μόλις 28 μ., όχι μακριά από την παραλία της Λάσης, αποφασίστηκε να είναι ο Υγρός Τάφος αυτών των άμοιρων!
Οι πρώτοι πυροβολισμοί της Μεραρχίας "Acqui", είναι ταυτοχρόνως, και τα πρώτα χτυπήματα της Ιταλίας εναντίον του Ναζισμού.
Οι επιζήσαντες, γύρισαν στην Ιταλία με την σημαία της Μεραρχίας και είναι η μοναδική μεραρχία που τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο Τιμής και Ανδρείας, παρόλο που τα σώματα της είχαν αφήσει την Ιταλία τρία χρόνια πριν σαν φασίστες.
Ο Amos pampaloni, πολέμησε με τους αντάρτες στην Αμφιλοχία και Αγρίνιο. Τον Αύγουστο του 1944, μπήκε νικητής στο Αργοστόλι μαζί με τον φίλο του τον Καββαδία.
Ο Παμπαλόν, ξαναγύρισε πάνω από δέκα φορές στο Αργοστόλι. Πάντα τον περίμενε η μεγάλη αγάπη του κόσμου και των πολλών φίλων του. Κατά καιρούς, στον ελληνικό τοπικό αλλά και καθημερινό τύπο των Αθηνών εγένοντο αναφορές γι αυτόν. Μάλιστα κατά την επίσκεψή του το 2001, συνοδεύονταν από δυο δημοσιογράφους του Ριζοσπάστη. Σε κάθε επίσκεψη του στην Κεφαλονιά, γνώριζε πάντα την αγάπη του κόσμου και την αποθέωση ενός ζωντανού μύθου και ποτέ... δεν πλήρωσε! Κανείς στο Αργοστόλι δεν δέχτηκε να πάρει χρήματα από αυτόν!
Πάντα θεωρούσε ότι οι αληθινοί υπεύθυνοι της τραγωδίας ήταν οι σύμμαχοί, καθώς το μακελειό δεν δικαιολογεί την πράξη από τον απλό γερμανικό στρατό αφού τα SS ποτέ δεν εμφανίστηκαν στην Κεφαλονιά. Όσο έζησε, εξέφρασε με τη στάση του την εναντίωσή του στον πόλεμο.
Κάθε φορά που η κουβέντα έφερνε την Μάχη της Κεφαλλονιάς ο Παμπαλόνι, υποστήριζε οτι "Οι αληθινοί ήρωες της Κεφαλονιάς, είναι αυτοί που σκοτώθηκαν στην Κεφαλονιά! Όποιος ζει δεν είναι ήρωας! Όποιος ζει, είναι τυχερός άνθρωπος"!
Αrian Muraj
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου