ΠΑΙΔΙΚΟΣ "ΟΔΥΣΣΕΑΣ"

ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

Γεννήθηκα το 1958. Στο Δημοτικό σχολείο στο λόφο του Μοναστηριού, εκεί που σήμερα είναι το Νηπιαγωγείο, πήγα το 1964. Έφευγα από το σπίτι μου στην ανατολική πλευρά του λόφου, περνούσα μπροστά από το σπίτι τση Λόπης, ανηφόριζα δίπλα από τ’ αλώνι, άφηνα δεξιά μου το χωράφι με τσι βιολέτες και τσι τρεις ελιές, καλημέριζα το μπάρμπα μου τον Φτύμιο που είναι  γραμμένος στη στήλη των υπέρ πατρίδας πεσόντων στο Ηρώο κι αφού διέσχιζα το δρόμο τσ εκκλησίας έφτανα στο σχολείο.

H ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΣΤΟΝ ΠΛΑΤΡΕΙΘΙΑ

AΠ’ ΤΟ ΧΑΝΙ ΚΙ ΑΠΑΝΟΥ

Eμείς ποτές δεν επροκτελέψαμε ανώγια και σάλες, μαθές κάμαρες 
για μάζωξες, φιέρες, καλέστρες και ζηαφέτια. Γλέπεις τσι λόγους τσι βγάνουνε αλλού, βεραμέντε στα Μορφωτικά κι εμείς νια ζωή ακούμε τα καθέκαστα από τσι ντροδίστρες εδώθενε κι εκείθενε. Βεραμέντε δεν έχουμε κι απαίτηση στην Ανωή νάρτουνε οι σπουδασμένοι να μιλήσουνε πίσω απ’ το δικό μας καλα-νάρχο με το μπρόντζολο, για δαύτο πολεμάμε μ’ ευτά πό χουμε να χουμε μάζωξες και νανείναι το χωριό μας ανοιχτό, νάχουμε κι εμείς καλανάρχο και να μην είμαστε παρακάτου σκουτέλια.