ΟΙ ΞΟΥΡΑΦΙΕΣ Τ’ ΑΛΕΞΗ...

Ότι το σενιάραμε το μουσείο στην Ανωή και μπάσαμε μέσα τα σύνεργα τ’ αποκλεισμού και τσι λίμας, αρχινίσανε τα πιστρόφια.
Μήπως ευκολένεσαι, μου ‘πε νια θειά, να μου δώκεις πίσω τη πινιάτα μου τη χαλκοματένια, μη φκιάσω αλυσίβα δυο σβόλια σαπούνι εννοείται, γιατί δε μου περσεύουνε για σκόνες και μποτσόνια τση πλύσης; Και νια άλλη μας εγύρεψε τη σήτα της να κοσκινίσει αλεύρι, να φκιάσει καρβέλι και καλαμποκούρκουτο! Ακούω πως θα μας πάρουνε πίσω και τα σύνεργα τση γωνιάς, ευτά βεραμέντε που τα ξαποστείλανε για το καπινό, τη μούργα, τη βρωμιά τάχατες και τσι στάχτες.
Και το μπροστολίνι θιαμένομαι πως κάποιος θα μας το γυρέψει, και το μύλο του καφέ για να ψένει λέει καφέ και ρεβυθοκρίθαρο. Κι ακόμα χριστιανοί, βαστάει λιγουλάκι το κάπιταλ, παρί σε λίγο τόμου γένει η σούμα στα μπουλετιά τση τράπεζας, απ’ το άρμεμα πενήντα-πενήντα δεν έχει μείνει τσεντέβολο, τότενες θα διείς ρέκο και σαλαβατίκι που θα πουργάρουμε! Τότενες ακουρ-μάσου, πρέπει να σοφιστούμε που θα πιθώσουμε τα σύνεργα τση εξέλιξης και τση μπολικαντέτσας, για να γλέπουνε οι νιότεροι πως επερνάανε οι παλιότεροι τον καιρό τση χόρτασης. Ήθελα να νήξερα που θα χωρέσουνε οι κεραμικές οι στόφες με το μαύρο φιμέ τζάμι, οι απορρουφηχτήρες, τα φυσερά του τοίχου και τα πολύφωτα. Αμ τα πλακουτσερά στο τοίχο χαμπηλά πόβγαινε ζέστη, που θα ντα καταντήσουμε; Γιατί ευτά ξέρεις, στο λίμπρο τση ιστορίας πρέπει να γραφτεί, πως εκαίανε πετρέλαιο και λεκτρικό και πως τα είχανε ευτήνοι που ήτανε ή εκάνανε τσι προύχοντες τόμου εφύσαε ο παράς. Εγώ τόμου είδα κι αποείδα πως το μνημόνιο δεν ετσικλίστηκε παρί άθραξε και μας ετσουρούφλισε –και πούσαι ακόμα- για να πορευτώ άνοιξα τσι κασέλες τση γριάς πόχω καταχωνιασμένα τα οφίκια του σεκρέτου του σπιτιού μου και ετοιμάζω λάου λάου τα χρειαζούμενα σύνεργα. Δε θα ντα γράψω ούλα, κανονικά ήπρεπε να γουβαθώ, να μη μαρτηρήσω το ρουχισμό και τα συμπράγκαλα, γιατί μόλις τα μάθουνε θα πέσει φόρος και σ’ ευτά για νέα τεκμήρια!
Ε, ! αφού θα βάλω τη λεκτρικιά στο μουσείο να μη βγάλω νια ντόπια μπατανία τ’ αργαλιού, ένα ρίτσο, νια ξενικιά του ταλίρου κι ένα χεράμι γι αηπανάρι; Να μη βγάλω τα θηκούλια για τα βύσαλα, πως θα ζεσταίνω το κρεββάτι δίχως να ντο χρείσω;
Έβαλα δυο πρόγκες στο τοίχο να κρεμάσω τα λυχνάρια, δυο μετζάνες στο πα-τερό για τα σκορδοκρέμυδα, νια πρόγκα στη τζαμόπορτα πίσω, να κρεμάσω το μπακαλιάρο κι  εύρηκα τσι παδέλες και τη πυροστιά για το κουρκούτι, το μπι-ρίκι για τη χόβολη να χλιαίνω νερό για το ξούρισμα κι εκρέμασα δυο στρίλινα βρακιά και τη μαντύα μου. Άνοιξα και τ’ αρμάρι κι εξετρύπωσα το παδέλι το πήλινο για το προζούμι, τα κουτιά τα λάτινα για νια νυχιά καφοζάχαρη, φακή, φασούλια και τραχανά, έστησα το πλιθάρι για τα πλατοκούκια κι έμασα και σφόγγια, κυπαρίσι και λαϊπόδι για το κουτσοσάρωμα! Όσο για τα ρέστα, γλέ-ποντας και καμώνοντας αναλόγως τσι ξουραφιές που θα μας κόβει ο Αλέξης απάνου στο τρικόμπι, όλο και κάτι άλλο θα βγαίνει απ’ το πάτο τση κασέλας για να πορέψουμε. Ο φίλος μου ο Γιάννης που μόδεινε πάντα παπούτσα για τη φτώχεια, να ξέρει πως δε τάδωκα ούλα κι έχω αφόρια όπως μου  τάδωκε να περάσει πέντε χρόνια. Και για τσι κυράδες φιλενάδες μας έχω κάμει το κουμάντο μου. Ηύρηκα τη ρόκα, τ’ αδράχτια, το σφοντίλι κι εξεμύτισα και τσι βελόνες για το πλέξιμο τόμου κοπεί το λεκτρικό κι η τελεόραση για να… περνάει η ώρα τους! Ούλοι το λοιπόνε στου Ιπποκράτη το σπίτι, πόχει μεγάλες κάμαρες στο νέο μουσείο, για να φέρητε τσι θερμοσυσωρευτές, θερμοσίφουνες, πλυντήρια, αιρκοντίσια κι ούλα τα ρέστα που θα μαζώξουμε. Γιατί για συλλοήσου πως ήρτανε τα πράματα! Φυλαδέλα θα γένω! Ούλοι αχαμνοί. Κρίμας πο καμάρωνα τη κοιλιά μου σα το μπάρμπα το Νιόνιο το Καμαροκοίλη. Εμείς οι άντρες από χέρι στο λόμπο. Ότι μας ευκόλυνε θάρτει στο μουσείο. Τσεκουροκασμάς, χεροπρίονο, δουλειές πεζικού για… άθληση, άσκηση και μπράτσα είναι στο νέο πρόγραμμα, «Νέες μορφές επιβίωσης». Όσο για τσι γυναίκες, στο… πηγάδι! Θα φέρουνε στο μουσείο κι εκειά που τσι κάνανε γαραφίνες και λούντρες! Οι δέκα πρώτες θα πάρουνε ρεγάλο νια σκάφη, ένα κόπανο, τριχιά και σκορδοποδολόα για τα δεμάτια. Οι ρέστες, σακκουλόσκοινα για τα μπροστοσάκκουλα τώρα στο λιομάζωμα και πρότυπο αλαφρύ μυτοτσάπι, στο νέο πειραματικό πρόγραμμα για τη νέα, περήφανη εργαζούμενη γυναίκα! 
Αγάντα κι όποιος μπορεί, μπορεί κι όποιος αντέχει, αντέχει!
                                                                                         Ο Ανωησάνος

Από την εφημερίδα "Πλατύ Ρείθρον"